Bernardyn

                                    Bernardyn

  Historia rasy: 

              Początki zakonu Bernardynów lokuje się na czasy pełnego średniowiecza, a konkretnie XII wiek, kiedy to święty Bernard z Mentony założył klasztor na alpejskiej przełęczy (na wysokości 2470 metrów n.p.m.). W kompleksie klasztornym funkcjonowało także schronisko dla zwierząt, w którym miały przebywać czworonogi pomagające pielgrzymom i zagubionym podróżnikom. Przez przełęcz można było przejść swobodnie jedyne w okresie wiosenno – letnim, kiedy pogoda była względnie stała, a temperatury utrzymywały się na dość wysokim poziomie. W pozostałych okresach w ciągu roku przełęcz była praktycznie niedostępna, a podróżnicy musieli nadkładać drogi.

    We dnie zakonnicy udawali się w najtrudniejsze miejsca na przełęczy i szukali zagubionych wędrowców. W nocy zaś ową posługę pełniły specjalne psy przyuczone do wykonywania tego typu zadań. Bernardyny były zwierzętami nad wyraz inteligentnymi i doskonale znały teren, po którym się poruszały. Owe czworonogi stanowią pierwowzór dla wszystkich innych ras psów ratujących życie.

 Jakie są bernardyny?
  Bernardyny są łagodnymi, wiernymi i przyjacielskimi psami, jednak nieufnymi wobec obcych. Bardzo się przywiązują i są bardzo lojalne wobec swoich właścicieli, nierzadko stają nawet w ich obronie, gdy grozi im jakiekolwiek niebezpieczeństwo. Dobrze wychowane – są bardzo posłuszne. Wyróżniają się także wysoką inteligencją i spokojem oraz tolerancją w stosunku do innych zwierząt i dzieci. Są także bardzo skore do zabawy, i to niezależnie od wieku.

Jak dbać o bernardyny?

 Kłopotliwy u bernardynów jest ich ślinotok i obfite linienie. Zwłaszcza w cieplejszym klimacie bernardyny obficie gubią futro latem. Wymagają więc wtedy częstego i pracochłonnego szczotkowania. Oczekiwana długość życia bernardynów wynosi średnio 11 lat. Nie jest to szczególnie chorowita rasa. Bernardyny są jednak narażone na skręt żołądka i dysplazję stawów, czyli choroby typowe dla ras dużych. Uwagę trzeba zwracać także na ich oczy i uszy, które należy czyścić i przemywać.

 Skóra i sierść:
Pielęgnacja sierści bernardyna długowłosego polega na codziennym czesaniu drucianą szczotką o cienkim, sprężystym druciku. Najbardziej należy zwracać uwagę na włos za uszami, na podgardlu i na ogonie, gdyż najczęściej ulega on filcowaniu, dlatego te miejsca trzeba codziennie szczotkować, jeśli tego nie będziemy robić powstaną kołtuny, bardzo ciężkie do usunięcia. Nie należy kąpać psa szamponami, gdyż dochodzi do zmycia ochronnej powłoki z włosa, przez co pies również szybciej będzie się brudził. Jeżeli psiak bardzo się ubłoci należy spłukać brud samą wodą bez użycia środków dla zwierząt.
Bernardyny uwielbiają wodę, dlatego powinien latem mieć dostęp do zbiornika z wodą. Pływanie znakomicie wpływa na rozwój mięśni oraz poprawia samopoczucie pieska.

Pazury:
Jeżeli pies chodzi po miękkim podłożu należy przycinać mu co jakiś czas pazury nożyczkami, które można nabyć w sklepie zoologicznym.
W zimie należy przed spacerem opuszki psa posmarować wazeliną, która nie dopuszcza do tworzenia się bryłek lodu między pazurami.


Uszy:
W uszach każdego psa gromadzą się bakterie, doprowadzające do zapalenia ucha, jest to choroba ciężka do wyleczenia doprowadzająca do głuchoty psa, raz na dwa tygodnie należy czyścić uszy wacikiem nawiniętym na palec i nasączonym olejkiem parafinowym, lub spirytusem rozcieńczonym z wodą.

Oczy:
Kształt oczu bernardyna sprzyja występowaniu u niego zapaleniu spojówek. Zapalenie rogówki najczęściej występuje przy wywinięciu powieki do środka oraz podrażnianiem oka łapką.

Zęby:
Pies zęby czyści sam przy pomocy kości lub suchej karmy.

Wychowanie: 
 Bernardyna należy fachowo wychowywać już od pierwszych dni pobytu w domu. Natomiast nie musimy przeprowadzać komplekso­wego szkolenia, wystarczy, jak nauczymy go kilku podstawowych ko­mend. Jednak przeznaczonemu do obrony czy stróżowania potrzeb­na jest kierunkowa edukacja, poprzedzona ćwiczeniami z posłuszeń­stwa. Już od początku powinien znać swoje miejsce w rodzinnej hie­rarchii; musi zrozumieć i nabrać przekonania, że przewodnik i jego najbliżsi są dla niego najwyższym autorytetem, dlatego ma się im bezwzględnie podporządkować. Wszelkie przejawy buntu, a tym bar­dziej agresji do członków rodziny tłumimy nawet przy użyciu radykal­nych środków. Ten olbrzymi i silny pies nie powinien być w domu agresywny, bo dopuszczenie do tego może mieć nieobliczalne następ­stwa. Nie wolno dokarmiać go pomiędzy posiłkami, takim postępo­waniem bowiem nieświadomie doprowadzimy do wykształcenia się u niego niepożądanych nawyków, ponieważ może otrzymywać nagro­dę w postaci smakołyku za niewłaściwe zachowanie, co utwierdzi go w przekonaniu, że tak właśnie ma postępować w przyszłości. Dzieci powinny mieć z nim stały kontakt i bawić się. Musi respektować usta­lony porządek w rodzinie i wykonywać polecenia wszystkich domow­ników. Dla prawidłowego rozwoju niezbędne są mu regularne space­ry i zaznajomienie z otoczeniem. W pierwszych miesiącach doprowa­dzamy do kontaktów z innymi psami, by poznał zachowania osobni­ków własnego gatunku. Przy tym nie musimy się obawiać, nie przeja­wia bowiem skłonności do bójek z psimi pobratymcami. Nie ulega wątpliwości, że ten silny pies ma się zachowywać karnie i słuchać na­szych poleceń. Dlatego trzeba nauczyć go chodzenia przy nodze na smyczy i bez niej, pozostawania i przychodzenia na zawołanie.

 

Bokser

                                                 Bokser

Historia rasy:
 Bokser jest niemiecką rasą, której początki sięgają XVI w. Za bezpośredniego przodka boksera uważa się brabanckiego bullenbeissera. Był to pies w typie mastifa, który powstał w wyniku skrzyżowania ciężkiego, bojowego, molosa z lżejszymi i zwinnymi chartami. Hodowlę bullenbeisserów prowadzili myśliwi, wykorzystujący je do polowania na niedźwiedzie i dziki. Zadaniem bullenbeissera było złapanie osaczonej przez psy naganiające zwierzyny i przytrzymanie jej do momentu przybycia myśliwego. Aby dobrze spełnić swoją rolę pies ten musiał mieć możliwie szeroką kufę z szeroko rozstawionymi zębami. Mógł w ten sposób mocno wgryźć się i przytrzymać ofiarę.

Każdy bullenbeisser, który posiadał te cechy był przydatny w polowaniu i tym samym nadawał się do dalszej hodowli, która dawniej kierowała się wyłącznie jego użytecznością. W ten sposób wyselekcjonowano psa o szerokiej kufie i z wysoko umieszczoną truflą nosa. Bullenbeissery były w różnych okresach krzyżowane z angielskimi mastifami, buldogami, dogami niemieckimi i terierami, tworząc około 1830 r. całkowicie nową rasę - boksera.

Boksery były pierwotnie używane przez niemieckich i holenderskich myśliwych do polowań na dziki, niedźwiedzie i jelenie. Używano ich także do popularnych walk z bykami oraz psami. Wraz z 
wytrzebieniem zwierzyny oraz wprowadzeniu zakazu walk zwierząt w Niemczech w połowie XIX w. rasa ta przetrwała tylko dzięki rzeźnikom i handlarzom bydła.

W 1860 r. po raz pierwszy pojawia się nazwa - bokser. Do dziś dokładnie nie wiemy, czy nazwa pochodzi od charakterystycznej, krótkiej kufy psa, czy jest to przekręcona nazwa jego protoplasty, bullenbeissera. W 1895 r. na wystawie w Monachium pojawiły się pierwsze psy tej rasy a rok później powstał pierwszy klub tej rasy. Pierwszy wzorzec tej rasy psów został oficjalnie zatwierdzony w 1905 r.

Bokser jest obecnie jednym z najpopularniejszych psów na świecie. Jest uznaną rasą służbową, znajdującą zastosowanie w wojsku, policji i służbach celnych. Oczywiście sprawdza się również jako pies towarzyszący i obronny.


Jaki jest bokser?
 Bokser jest wesołym, bardzo żywym, figlarnym, ciekawym otaczającego go świata i bardzo energicznym psem o dużym temperamencie. To bardzo inteligentny, szybko uczący się i chętny do nauki pies, dlatego jest on uznawaną rasą psów służbowych. Świetnie sprawdza się w konkurencjach na posłuszeństwo. Bokser jest stale w ruchu i doskonale przywiązuje się do swoich właścicieli.

 

Bokser w specyficzny w psim świecie sposób używa swoich przednich łap do nieomal wszystkiego. Bawi się swoimi zabawkami czy też miską w sposób, który przypomina trochę zachowanie kota. Zachowały się relacje z walk psów, w których opisywano jak boksery wyskakiwały na przeciwników z wyciągniętymi łapami, jakby chciały zadać cios.

Bokser jest wierny, czuły, szczególnie przywiązany i cierpliwy w kontaktach z dziećmi, dla których jest wyśmienitym wprost opiekunem i towarzyszem zabaw. Należy jednak uważać na zabawy z małymi dziećmi, gdyż nawet pies w późnym wieku jest bardzo energiczny w zabawie i zachowuje się jak duży szczeniak. Ponadto całkowicie nie zdaje sobie sprawy ze swojej wielkości i mógłby mimowolnie przewrócić naszego malucha.

Zgodnie z naturą psa bojowego, zadaniem boksera jest ochronić Ciebie, Twoją rodzinę i Twój dom, co też ten silny i nieustraszony "bokser wagi średniej" z łatwością uczyni. Jego czujność i nieustraszona odwaga jako obrońcy i stróża rozsławiły go już dawno. Nie jest przy tym nadmiernie hałaśliwy, gdyż nie ma w zwyczaju szczekać bez powodu. Pies ten jest raczej nieufny i ostrożny wobec obcych osób, ale zachowuje się wobec nich jak prawdziwy dżentelmen i nigdy nie jest podstępny czy agresywny. Osoby znane psu są za to witane bardzo wylewnie i entuzjastycznie.

 Bokser potrafi być dominujący w stosunku do obcych psów, wobec których bywa również agresywny. Dobrze wychowany bokser dobrze współżyje jednak z psami i kotami z kręgu jego rodziny, ale mniejsze zwierzęta takie jak chomiki, świnki morskie, myszy czy szczury, a także kaczki, kurczęta i inne ptactwo domowe mogą okazać się "zbyt" kuszące. Można go nauczyć, aby "nie ruszał" tych zwierząt, ale nie jest polecane, żeby zostawał z nimi sam na sam.

Bokser jest zawsze chętny do pracy i zabawy. Jest to pies, który potrzebuje stałego towarzystwa z człowiekiem. Absolutnie nie może być trzymany w kojcu czy też na łańcuchu, gdyż pozbawiony kontaktu ze swoim panem może stać się wtedy "zły" i nieobliczalny. Bezwzględnie należy nauczyć boksera, żeby nie był hałaśliwy i w szczególności, żeby nie skakał na ludzi. Rasa ta jest znana ze swojej odwagi i doskonale sprawdza się jako pies obronny.

Boksery mogą ślinić się, choć nie tak intensywnie jak inne mastify, i chrapać. Podobnie jak w przypadku wszystkich psów, w których płynie krew buldoga, "dosyć" nie komfortowe są problemy z trawieniem, prowadzące do wzdęć.

Jak dbać o boksera?
 Bokser jest generalnie bardzo czystym psem. Krótką sierść niezwykle łatwo pielęgnować. Wystarczy cotygodniowe szczotkowanie w celu pozbycia się martwych i luźnych włosów.

Częste kąpanie jest niewskazane, powinno być przeprowadzane tylko w ostateczności. Z całą pewnością nie należy czynić tego regularnie, gdyż używanie szamponu może doprowadzić do zmniejszenia ochronnych właściwości szaty psa.

Problemy zdrowotne

Wśród chorób i schorzeń, które przytrafiają się tym psom na pierwszym miejscu wymienić należy oczywiście dysplazję stawu biodrowego oraz spondylozę, czyli postępujące skrzywienie kręgosłupa. Niestety, boksery są znacznie częściej podatne, niż inne rasy psów, na różnego rodzaju nowotwory złośliwe, szczególnie po ósmym roku życia. Jeżeli tylko dostrzeżemy na skórze psa brodawki, zgrubienia lub inne zmiany, należy szybko zasięgnąć porady weterynarza.

Zdarzają się choroby serca, szczególnie kardiomiopatia. Jest to grupa chorób mięśnia sercowego, heterogennych ze względu na etiologię, prowadzących do dysfunkcji serca. Zajęciu mięśnia sercowego mogą towarzyszyć nieprawidłowości budowy i czynności osierdzia, wsierdzia lub innych narządów.

Rzadko występują problemy z tarczycą, epilepsja i różnego rodzaju alergie skórne. Bardzo rzadko występuje aksonopatia, czyli choroba obwodowego i centralnego układu nerwowego.

Od 20 do 40 % białych szczeniąt rodzi się głuche na jedno bądź oba uszy.

Wychowanie

Bokser potrzebuje prowadzenia przez doświadczonego opiekuna, wymaga bowiem konsekwentnego wychowania. Jest posłuszny i szybko się uczy, ale pies ten w pełni podporządkowuje się tylko jednej osobie. Potrafi być przy tym lekko dominujący nad pozostałymi członkami rodziny i bez wahania zawładnie kanapę i łóżko, jeżeli nie będzie uczony posłuszeństwa od wieku szczenięcego.

Należy pamiętać, że bokser wciąż zachował cechy psa bojowego i dlatego proces wychowania i socjalizacji szczeniaka powinien rozpocząć się jak najwcześniej. Zaniedbania w tej mierze mogą prowadzić do skłonności do walk z innymi psami lub zwierzętami.