Jamnik

                                                 Jamnik

Historia rasy:

 Pochodzenie jamnika budzi wiele wątpliwości; miłośnicy twierdzą, że pochodzi aż ze starożytnego Egiptu, jednak na pewno narodził się w Niemczech, stąd jego oryginalna nazwa: Dachshund, Dackel lub Teckel.

      W starożytnym Egipcie istniały liczne rasy psów, z których część uwieczniono na płaskorzeźbach i posągach świątynnych. Archeolodzy nie wierzyli własnym oczom, kiedy zobaczyli rysunki odpowiadające jamnikowi w świątyni w Bescheb.
Naukowcy jednak nie są pewni, czy w tym przypadku chodzi o jamnika, czy o podobnego doń psa.

Pierwsze europejskie wzmianki o jamnikach pochodzą ze średniowiecznych Niemiec. Już w XIV w. można było przeczytać: "Psy o krótkich nogach wchodzą o wiele łatwiej pod ziemię niż inne i są bardziej przydatne do polowań na borsuki".

      Rozpowszechnienie jamnika w Europie w XVI/XVII wieku zapoczątkowało wielokierunkowy rozwój tej rasy. Jednym z kierunków rozwoju była adaptacja jamnika do warunków zimowych, co objawiło się zmianami we wzorcu (masywniejsze łapy, skrócona kufa, większe uszy), który nie jest akceptowany w wielu krajach europejskich. Wzorzec ten uznawany jest jedynie w krajach skandynawskich.
Jamnik z trudem adaptował się do chłodniejszego klimatu przez wiele dziesięcioleci.

      Innym kierunkiem rozwoju jamnika było przystosowanie go do różnego rodzaju polowań. Jamniki zatem były tresowane na: posokowce, psy zaganiające, buszujące, norowce. Zakres ich pracy nie ograniczał się tylko do wypłaszania borsuków z nory, gdzie jamnik był zdany sam na siebie, ale też do zaganiania dzików (jamniki szorstkowłose), buszowania w chaszczach i trzcinie oraz aportowania (długowłose).
Dziś używane są do pracy pod ziemią, przydatne też są jako posokowce i szperacze. Wielostronna przydatność jamników do polowania spowodowała dużą ich popularność wsród myśliwych, a przede wszystkim wśród zawodowych leśników.

      Pierwotna postać jamnika to jamnik krótkowłosy. Podział jamników w/g wzrostu podyktowany został potrzebami praktyki łowieckiej (jamnik miniaturowy powinien umieć ścigać lisa w najwęższych korytarzach, a króliczy to specjalista na dzikie króliki). Większość obecnych jamników to tylko psy pokojowe, ale te nieliczne, które są w rękach myśliwskich, świetnie spisują się na próbach pracy.
Miarą odwagi i sprawności tego przecież niewielkiego pieska jest sukcesem zazwyczaj kończąca się akcja w norze lisa czy borsuka, który przecież walczy o życie. Jamniki używane są jako płochacze i aportery do polowania na ptactwo i króliki, jako psy gończe (z wyjątkiem długowłosych), na dziki oraz w charakterze posokowców do tropienia postrzałków zwierzyny grubej. Sprawność, dzielność jamnika, jego przydatność użytkową sprawdza się na tzw. próbach polowych.

      Wszystkie rasy jamników odznaczają się, mimo nieznacznych różnic, wspólnymi właściwościami psychicznymi: są bardzo pojętne, mają żywe a zarazem komunikatywne usposobienie. Bardzo przywiązują się do opiekuna. Cechuje je nieprzeciętna odwaga, silnie zakorzeniony instynkt łowiecki i ciętość w stosunku do zwierzyny. Dzięki tym cechom jamniki są zarówno miłymi towarzyszami w mieszkaniu czy na spacerze jak i dobrymi psami myśliwskimi.
Doskonały węch, znaczna wytrzymałość fizyczna, samodzielność, determinacja działania to cechy doskonałego kompana na polowaniu.

 

Jakie  są jamniki?

 amniki są psami o radosnym usposobieniu, co teoretycznie winno iść w parze z posłuchem względem właściciela. W rzeczywistości jednak psy są bardzo uparte, mogłoby się nawet wydawać, że złośliwe (o ile przypisujemy psu typowo ludzkie cechy). Znane są ze swojej skłonności do pogoni za małymi zwierzętami, ptakami. Wykazują przy tym ogromną determinację, ale i przy okazji okrucieństwo. Nie mają litości dla swoich ofiar.

Zdaniem właścicieli jamników, psy są trudne w ułożeniu i wyszkoleniu. Dobrze wychowany jamnik będzie wierny i oddany swojemu właścicielowi. Nie ulega jednak wątpliwości, że szkolenie winno być wykonywane już we wczesnych miesiącach życia psa.

Niektóre jamniki mają problemy z głośnym szczekaniem- szczególnie, jeżeli mieszkają w małym, blokowym mieszkanku.

Jamnik nie jest dobrym wyborem dla rodziny z małymi dziećmi. Psy są uparte i nie mają cierpliwości do dzieci. Nieświadomie mogą zrobić im krzywdę.
Jamniki mają również spore problemy z zaakceptowaniem osób obcych. Mogą warczeć na nieznajomych, a nawet próbować ich gryźć.

Jak dbać o jamniki?

 Zadbaj o sierść
 Jedną z podstawowych zasad pielęgnacji jamnika jest dbałość o jego sierść. Dotyczy to zarówno psów szorstkowłosych, jamników króliczych, miniaturowych czy tych z długimi włosami. Pod względem pielęgnacji sierści, „najłatwiejszy” w utrzymaniu jest z pewnością jamnik o krótkiej sierści. Do tej grupy zaliczyć możemy jamniki miniaturowe oraz wszelkie krzyżówki jamników z psami innych ras. Jeśli nasz piesek posiada krótką sierść, powinniśmy go wykąpać od czasu do czasu, kiedy sierść jest naprawdę brudna. Posklejana sierść oraz przykry zapach czy widoczne plamy na sierści, to najlepszy sygnał, by swojemu psiakowi zafundować kąpiel. Obowiązkiem właściciela jamników krótkowłosych jest także szczotkowanie sierści, wykonywane raz na jakiś czas. Nie trzeba robić tego codziennie. Jamniki szorstkowłose są bardziej wymagające pod wzgledem pielęgnacji, Trzy razy do roku jamnik szorstkowłosy powinien być trymowany. Pozwoli to na utrzymywanie jego sierści w odpowiedniej długości. Czym jest trymer dla psa? Urządzenia te znajdziemy w każdym sklepie zoologicznym oraz w internecie. Używając trymera jesteśmy w stanie łatwo i w szybki sposób skrócić psią sierść. Warto jednak poddać psa szorstkowłosego trymowaniu wykonywanemu przez profesjonalistów, zrobią to precyzyjnie i bezpiecznie. Z kolei jamniki długowłose bardzo lubią być czesane i powinno się wykonywać im ten rodzaj pielęgnacji co najmniej raz w tygodniu. Zaczynamy czesanie psa od głowy, następnie przechodząc do dalszych części ciała.

Zapalenie uszu u psa

Jednak pielegnacja psa to nie tylko dbałość o bujną i błyszcząca sierść. Co pewien czas powinniśmy wykonać kompleksowy „przegląd” naszego jamnika, oglądając jego łapy, brzuch oraz inne części ciała, by sprawdzić czy nie ma na nich niczego niepokojącego. Regularnie powinniśmy sprawdzać uszy psa. U jamników, podobnie jak u innych psów szorstkowłosych, powinniśmy sprawdzać uszy szczególnie dokładnie. Wszystko za sprawą możliwości wystąpienia zapalenia ucha, co u psów z długą sierścią może zdarzać się częściej.

Jak rozpoznać zapalenie uszu u psa? Przede wszystkim, naszą uwagę powinny zwrócić obwisłe uszy jamnika, trzymane cały czas przy ziemi. Przyczyną zapalenia ucha u psów może być np. dostanie się do wewnątrz obcego ciała, które zalega w przewodzie słuchowym. Psy z długą sierścią mają większy problem z wietrzeniem uszu, przez co łatwiej może dojść do zabrudzenia uszu psa woskowiną, brudem czy kurzem. Jeśli nasz jamnik wykazuje objawy świadczące o możliwości wystąpienia zapalenia ucha, nie warto czekać. Odwiedźmy weterynarza, który wyjmie ciało obce lub zaleci odpowiedni lek na zapalenie uszu

Pielęgnacja jamnika to wspólne spacery i ruch na świeżym powietrzu

Jamniki kochają spacery. Jeśli pozwolimy jamnikowi szorstkowłosemu, króliczemu czy miniaturowemu pobuszować po ogrodzie możemy być pewni, że nie ominie żadnego zakątka. Jamniki uwielbiają węszyć, z nosem nisko przy ziemi. W ten sposób ujawnia się ich myśliwska natura, wszak przez lata jamniki towarzyszyły myśliwym w trakcie polowań. Jamnik z chęcią zaznaczy swój teren, zainteresują go wszystkie drzewka, krzewy i wszystko, co nada się do zabawy. Jeśli trzymamy jamnika w mieszkaniu, powinniśmy stworzyć mu wiele okazji, bym mógł wyszaleć się na świeżym powietrzu.

Jamniki, mimo ze lubią poszczekać, mają raczej przyjazne usposobienie. Uwielbiają ludzi, a szczególnie będą cieszyć się na widok swojej pani lub pana, powracającego z pracy lub szkoły. Jeśli nasz jamnik będzie miał odpowiednie warunki do tego, by się wybiegać, możemy być pewni, że w domu będzie spokojny i grzeczny. Właściwa pielęgnacja psa jamnika, to także dbałość o to, by mógł się wyszaleć. Wszak psia natura zazwyczaj nie znosi lenistwa, a jamniki szczególnie kochają ruch. Pozwala to również dbać o ich właściwą sylwetkę.

Pieski, które cały czas żyją w mieszkaniu ze swoimi właścicielami, a ich ruch ogranicza się wyłącznie do spaceru na smyczy, będą miały z tym kłopot. Już szczeniaki jamnika są bardzo ruchliwe i wszędzie ich pełno. Jamnik kocha towarzystwo, dlatego możemy być pewni, że w mieszkaniu będzie podążał krok w krok za swoim właścicielem. To po prostu jego sposób na to, by wyrazić swoją miłość!

Wychowanie:
 Jamnik musi być fachowo wychowany, a jeśli znajdzie się w rękach myśliwego powinien przejść kierunkową edukację. Należy pamiętać, że ma zaborczy charakter i może być zazdrosny o swojego pana, a w skrajnych przypadkach należy liczyć się z jego agresywnym za­chowaniem. Jeżeli wystąpią symptomy takiego właśnie zachowania z jego strony, wówczas trzeba podjąć niezwłoczne działania, by zmie­nić ten układ. Aby nie dopuścić do wykształcenia takiego nawyku, od samego początku pobytu w rodzinie należy zająć się jego wycho­wywaniem. Nie powinien sprawiać większych kłopotów wychowaw­czych, jeśli właściwie rozpoznamy jego psychikę i będziemy postępo­wać z uwzględnieniem jego naturalnych instynktów. Przewodnik po­winien być wyrozumiały, cierpliwy i nie okazywać zdenerwowania w czasie nauki. Czasami potrafi być uparty i nieposłuszny, co wyni­ka z jego samodzielnego charakteru i własnej oceny sytuacji. Wów­czas należy postępować z nim zdecydowanie i konsekwentnie, lecz nie stosować przymusu fizycznego, a tym bardziej brutalnie trakto­wać. Jako szczenię kilkunastotygodniowe musi wiedzieć, kto jest w rodzinie najważniejszy i jakie zajmuje miejsce w hierarchii. Jeśli przeznaczymy go do pracy w terenie, musimy przeszkolić w zakresie posłuszeństwa, a w późniejszym czasie nauczyć go współpracy z my­śliwym. Uczy się chętnie, pod warunkiem że wie czego od niego oczekujemy