Bernardyn

                                    Bernardyn

  Historia rasy: 

              Początki zakonu Bernardynów lokuje się na czasy pełnego średniowiecza, a konkretnie XII wiek, kiedy to święty Bernard z Mentony założył klasztor na alpejskiej przełęczy (na wysokości 2470 metrów n.p.m.). W kompleksie klasztornym funkcjonowało także schronisko dla zwierząt, w którym miały przebywać czworonogi pomagające pielgrzymom i zagubionym podróżnikom. Przez przełęcz można było przejść swobodnie jedyne w okresie wiosenno – letnim, kiedy pogoda była względnie stała, a temperatury utrzymywały się na dość wysokim poziomie. W pozostałych okresach w ciągu roku przełęcz była praktycznie niedostępna, a podróżnicy musieli nadkładać drogi.

    We dnie zakonnicy udawali się w najtrudniejsze miejsca na przełęczy i szukali zagubionych wędrowców. W nocy zaś ową posługę pełniły specjalne psy przyuczone do wykonywania tego typu zadań. Bernardyny były zwierzętami nad wyraz inteligentnymi i doskonale znały teren, po którym się poruszały. Owe czworonogi stanowią pierwowzór dla wszystkich innych ras psów ratujących życie.

 Jakie są bernardyny?
  Bernardyny są łagodnymi, wiernymi i przyjacielskimi psami, jednak nieufnymi wobec obcych. Bardzo się przywiązują i są bardzo lojalne wobec swoich właścicieli, nierzadko stają nawet w ich obronie, gdy grozi im jakiekolwiek niebezpieczeństwo. Dobrze wychowane – są bardzo posłuszne. Wyróżniają się także wysoką inteligencją i spokojem oraz tolerancją w stosunku do innych zwierząt i dzieci. Są także bardzo skore do zabawy, i to niezależnie od wieku.

Jak dbać o bernardyny?

 Kłopotliwy u bernardynów jest ich ślinotok i obfite linienie. Zwłaszcza w cieplejszym klimacie bernardyny obficie gubią futro latem. Wymagają więc wtedy częstego i pracochłonnego szczotkowania. Oczekiwana długość życia bernardynów wynosi średnio 11 lat. Nie jest to szczególnie chorowita rasa. Bernardyny są jednak narażone na skręt żołądka i dysplazję stawów, czyli choroby typowe dla ras dużych. Uwagę trzeba zwracać także na ich oczy i uszy, które należy czyścić i przemywać.

 Skóra i sierść:
Pielęgnacja sierści bernardyna długowłosego polega na codziennym czesaniu drucianą szczotką o cienkim, sprężystym druciku. Najbardziej należy zwracać uwagę na włos za uszami, na podgardlu i na ogonie, gdyż najczęściej ulega on filcowaniu, dlatego te miejsca trzeba codziennie szczotkować, jeśli tego nie będziemy robić powstaną kołtuny, bardzo ciężkie do usunięcia. Nie należy kąpać psa szamponami, gdyż dochodzi do zmycia ochronnej powłoki z włosa, przez co pies również szybciej będzie się brudził. Jeżeli psiak bardzo się ubłoci należy spłukać brud samą wodą bez użycia środków dla zwierząt.
Bernardyny uwielbiają wodę, dlatego powinien latem mieć dostęp do zbiornika z wodą. Pływanie znakomicie wpływa na rozwój mięśni oraz poprawia samopoczucie pieska.

Pazury:
Jeżeli pies chodzi po miękkim podłożu należy przycinać mu co jakiś czas pazury nożyczkami, które można nabyć w sklepie zoologicznym.
W zimie należy przed spacerem opuszki psa posmarować wazeliną, która nie dopuszcza do tworzenia się bryłek lodu między pazurami.


Uszy:
W uszach każdego psa gromadzą się bakterie, doprowadzające do zapalenia ucha, jest to choroba ciężka do wyleczenia doprowadzająca do głuchoty psa, raz na dwa tygodnie należy czyścić uszy wacikiem nawiniętym na palec i nasączonym olejkiem parafinowym, lub spirytusem rozcieńczonym z wodą.

Oczy:
Kształt oczu bernardyna sprzyja występowaniu u niego zapaleniu spojówek. Zapalenie rogówki najczęściej występuje przy wywinięciu powieki do środka oraz podrażnianiem oka łapką.

Zęby:
Pies zęby czyści sam przy pomocy kości lub suchej karmy.

Wychowanie: 
 Bernardyna należy fachowo wychowywać już od pierwszych dni pobytu w domu. Natomiast nie musimy przeprowadzać komplekso­wego szkolenia, wystarczy, jak nauczymy go kilku podstawowych ko­mend. Jednak przeznaczonemu do obrony czy stróżowania potrzeb­na jest kierunkowa edukacja, poprzedzona ćwiczeniami z posłuszeń­stwa. Już od początku powinien znać swoje miejsce w rodzinnej hie­rarchii; musi zrozumieć i nabrać przekonania, że przewodnik i jego najbliżsi są dla niego najwyższym autorytetem, dlatego ma się im bezwzględnie podporządkować. Wszelkie przejawy buntu, a tym bar­dziej agresji do członków rodziny tłumimy nawet przy użyciu radykal­nych środków. Ten olbrzymi i silny pies nie powinien być w domu agresywny, bo dopuszczenie do tego może mieć nieobliczalne następ­stwa. Nie wolno dokarmiać go pomiędzy posiłkami, takim postępo­waniem bowiem nieświadomie doprowadzimy do wykształcenia się u niego niepożądanych nawyków, ponieważ może otrzymywać nagro­dę w postaci smakołyku za niewłaściwe zachowanie, co utwierdzi go w przekonaniu, że tak właśnie ma postępować w przyszłości. Dzieci powinny mieć z nim stały kontakt i bawić się. Musi respektować usta­lony porządek w rodzinie i wykonywać polecenia wszystkich domow­ników. Dla prawidłowego rozwoju niezbędne są mu regularne space­ry i zaznajomienie z otoczeniem. W pierwszych miesiącach doprowa­dzamy do kontaktów z innymi psami, by poznał zachowania osobni­ków własnego gatunku. Przy tym nie musimy się obawiać, nie przeja­wia bowiem skłonności do bójek z psimi pobratymcami. Nie ulega wątpliwości, że ten silny pies ma się zachowywać karnie i słuchać na­szych poleceń. Dlatego trzeba nauczyć go chodzenia przy nodze na smyczy i bez niej, pozostawania i przychodzenia na zawołanie.

 

Bokser

                                                 Bokser

Historia rasy:
 Bokser jest niemiecką rasą, której początki sięgają XVI w. Za bezpośredniego przodka boksera uważa się brabanckiego bullenbeissera. Był to pies w typie mastifa, który powstał w wyniku skrzyżowania ciężkiego, bojowego, molosa z lżejszymi i zwinnymi chartami. Hodowlę bullenbeisserów prowadzili myśliwi, wykorzystujący je do polowania na niedźwiedzie i dziki. Zadaniem bullenbeissera było złapanie osaczonej przez psy naganiające zwierzyny i przytrzymanie jej do momentu przybycia myśliwego. Aby dobrze spełnić swoją rolę pies ten musiał mieć możliwie szeroką kufę z szeroko rozstawionymi zębami. Mógł w ten sposób mocno wgryźć się i przytrzymać ofiarę.

Każdy bullenbeisser, który posiadał te cechy był przydatny w polowaniu i tym samym nadawał się do dalszej hodowli, która dawniej kierowała się wyłącznie jego użytecznością. W ten sposób wyselekcjonowano psa o szerokiej kufie i z wysoko umieszczoną truflą nosa. Bullenbeissery były w różnych okresach krzyżowane z angielskimi mastifami, buldogami, dogami niemieckimi i terierami, tworząc około 1830 r. całkowicie nową rasę - boksera.

Boksery były pierwotnie używane przez niemieckich i holenderskich myśliwych do polowań na dziki, niedźwiedzie i jelenie. Używano ich także do popularnych walk z bykami oraz psami. Wraz z 
wytrzebieniem zwierzyny oraz wprowadzeniu zakazu walk zwierząt w Niemczech w połowie XIX w. rasa ta przetrwała tylko dzięki rzeźnikom i handlarzom bydła.

W 1860 r. po raz pierwszy pojawia się nazwa - bokser. Do dziś dokładnie nie wiemy, czy nazwa pochodzi od charakterystycznej, krótkiej kufy psa, czy jest to przekręcona nazwa jego protoplasty, bullenbeissera. W 1895 r. na wystawie w Monachium pojawiły się pierwsze psy tej rasy a rok później powstał pierwszy klub tej rasy. Pierwszy wzorzec tej rasy psów został oficjalnie zatwierdzony w 1905 r.

Bokser jest obecnie jednym z najpopularniejszych psów na świecie. Jest uznaną rasą służbową, znajdującą zastosowanie w wojsku, policji i służbach celnych. Oczywiście sprawdza się również jako pies towarzyszący i obronny.


Jaki jest bokser?
 Bokser jest wesołym, bardzo żywym, figlarnym, ciekawym otaczającego go świata i bardzo energicznym psem o dużym temperamencie. To bardzo inteligentny, szybko uczący się i chętny do nauki pies, dlatego jest on uznawaną rasą psów służbowych. Świetnie sprawdza się w konkurencjach na posłuszeństwo. Bokser jest stale w ruchu i doskonale przywiązuje się do swoich właścicieli.

 

Bokser w specyficzny w psim świecie sposób używa swoich przednich łap do nieomal wszystkiego. Bawi się swoimi zabawkami czy też miską w sposób, który przypomina trochę zachowanie kota. Zachowały się relacje z walk psów, w których opisywano jak boksery wyskakiwały na przeciwników z wyciągniętymi łapami, jakby chciały zadać cios.

Bokser jest wierny, czuły, szczególnie przywiązany i cierpliwy w kontaktach z dziećmi, dla których jest wyśmienitym wprost opiekunem i towarzyszem zabaw. Należy jednak uważać na zabawy z małymi dziećmi, gdyż nawet pies w późnym wieku jest bardzo energiczny w zabawie i zachowuje się jak duży szczeniak. Ponadto całkowicie nie zdaje sobie sprawy ze swojej wielkości i mógłby mimowolnie przewrócić naszego malucha.

Zgodnie z naturą psa bojowego, zadaniem boksera jest ochronić Ciebie, Twoją rodzinę i Twój dom, co też ten silny i nieustraszony "bokser wagi średniej" z łatwością uczyni. Jego czujność i nieustraszona odwaga jako obrońcy i stróża rozsławiły go już dawno. Nie jest przy tym nadmiernie hałaśliwy, gdyż nie ma w zwyczaju szczekać bez powodu. Pies ten jest raczej nieufny i ostrożny wobec obcych osób, ale zachowuje się wobec nich jak prawdziwy dżentelmen i nigdy nie jest podstępny czy agresywny. Osoby znane psu są za to witane bardzo wylewnie i entuzjastycznie.

 Bokser potrafi być dominujący w stosunku do obcych psów, wobec których bywa również agresywny. Dobrze wychowany bokser dobrze współżyje jednak z psami i kotami z kręgu jego rodziny, ale mniejsze zwierzęta takie jak chomiki, świnki morskie, myszy czy szczury, a także kaczki, kurczęta i inne ptactwo domowe mogą okazać się "zbyt" kuszące. Można go nauczyć, aby "nie ruszał" tych zwierząt, ale nie jest polecane, żeby zostawał z nimi sam na sam.

Bokser jest zawsze chętny do pracy i zabawy. Jest to pies, który potrzebuje stałego towarzystwa z człowiekiem. Absolutnie nie może być trzymany w kojcu czy też na łańcuchu, gdyż pozbawiony kontaktu ze swoim panem może stać się wtedy "zły" i nieobliczalny. Bezwzględnie należy nauczyć boksera, żeby nie był hałaśliwy i w szczególności, żeby nie skakał na ludzi. Rasa ta jest znana ze swojej odwagi i doskonale sprawdza się jako pies obronny.

Boksery mogą ślinić się, choć nie tak intensywnie jak inne mastify, i chrapać. Podobnie jak w przypadku wszystkich psów, w których płynie krew buldoga, "dosyć" nie komfortowe są problemy z trawieniem, prowadzące do wzdęć.

Jak dbać o boksera?
 Bokser jest generalnie bardzo czystym psem. Krótką sierść niezwykle łatwo pielęgnować. Wystarczy cotygodniowe szczotkowanie w celu pozbycia się martwych i luźnych włosów.

Częste kąpanie jest niewskazane, powinno być przeprowadzane tylko w ostateczności. Z całą pewnością nie należy czynić tego regularnie, gdyż używanie szamponu może doprowadzić do zmniejszenia ochronnych właściwości szaty psa.

Problemy zdrowotne

Wśród chorób i schorzeń, które przytrafiają się tym psom na pierwszym miejscu wymienić należy oczywiście dysplazję stawu biodrowego oraz spondylozę, czyli postępujące skrzywienie kręgosłupa. Niestety, boksery są znacznie częściej podatne, niż inne rasy psów, na różnego rodzaju nowotwory złośliwe, szczególnie po ósmym roku życia. Jeżeli tylko dostrzeżemy na skórze psa brodawki, zgrubienia lub inne zmiany, należy szybko zasięgnąć porady weterynarza.

Zdarzają się choroby serca, szczególnie kardiomiopatia. Jest to grupa chorób mięśnia sercowego, heterogennych ze względu na etiologię, prowadzących do dysfunkcji serca. Zajęciu mięśnia sercowego mogą towarzyszyć nieprawidłowości budowy i czynności osierdzia, wsierdzia lub innych narządów.

Rzadko występują problemy z tarczycą, epilepsja i różnego rodzaju alergie skórne. Bardzo rzadko występuje aksonopatia, czyli choroba obwodowego i centralnego układu nerwowego.

Od 20 do 40 % białych szczeniąt rodzi się głuche na jedno bądź oba uszy.

Wychowanie

Bokser potrzebuje prowadzenia przez doświadczonego opiekuna, wymaga bowiem konsekwentnego wychowania. Jest posłuszny i szybko się uczy, ale pies ten w pełni podporządkowuje się tylko jednej osobie. Potrafi być przy tym lekko dominujący nad pozostałymi członkami rodziny i bez wahania zawładnie kanapę i łóżko, jeżeli nie będzie uczony posłuszeństwa od wieku szczenięcego.

Należy pamiętać, że bokser wciąż zachował cechy psa bojowego i dlatego proces wychowania i socjalizacji szczeniaka powinien rozpocząć się jak najwcześniej. Zaniedbania w tej mierze mogą prowadzić do skłonności do walk z innymi psami lub zwierzętami.

  

Jamnik

                                                 Jamnik

Historia rasy:

 Pochodzenie jamnika budzi wiele wątpliwości; miłośnicy twierdzą, że pochodzi aż ze starożytnego Egiptu, jednak na pewno narodził się w Niemczech, stąd jego oryginalna nazwa: Dachshund, Dackel lub Teckel.

      W starożytnym Egipcie istniały liczne rasy psów, z których część uwieczniono na płaskorzeźbach i posągach świątynnych. Archeolodzy nie wierzyli własnym oczom, kiedy zobaczyli rysunki odpowiadające jamnikowi w świątyni w Bescheb.
Naukowcy jednak nie są pewni, czy w tym przypadku chodzi o jamnika, czy o podobnego doń psa.

Pierwsze europejskie wzmianki o jamnikach pochodzą ze średniowiecznych Niemiec. Już w XIV w. można było przeczytać: "Psy o krótkich nogach wchodzą o wiele łatwiej pod ziemię niż inne i są bardziej przydatne do polowań na borsuki".

      Rozpowszechnienie jamnika w Europie w XVI/XVII wieku zapoczątkowało wielokierunkowy rozwój tej rasy. Jednym z kierunków rozwoju była adaptacja jamnika do warunków zimowych, co objawiło się zmianami we wzorcu (masywniejsze łapy, skrócona kufa, większe uszy), który nie jest akceptowany w wielu krajach europejskich. Wzorzec ten uznawany jest jedynie w krajach skandynawskich.
Jamnik z trudem adaptował się do chłodniejszego klimatu przez wiele dziesięcioleci.

      Innym kierunkiem rozwoju jamnika było przystosowanie go do różnego rodzaju polowań. Jamniki zatem były tresowane na: posokowce, psy zaganiające, buszujące, norowce. Zakres ich pracy nie ograniczał się tylko do wypłaszania borsuków z nory, gdzie jamnik był zdany sam na siebie, ale też do zaganiania dzików (jamniki szorstkowłose), buszowania w chaszczach i trzcinie oraz aportowania (długowłose).
Dziś używane są do pracy pod ziemią, przydatne też są jako posokowce i szperacze. Wielostronna przydatność jamników do polowania spowodowała dużą ich popularność wsród myśliwych, a przede wszystkim wśród zawodowych leśników.

      Pierwotna postać jamnika to jamnik krótkowłosy. Podział jamników w/g wzrostu podyktowany został potrzebami praktyki łowieckiej (jamnik miniaturowy powinien umieć ścigać lisa w najwęższych korytarzach, a króliczy to specjalista na dzikie króliki). Większość obecnych jamników to tylko psy pokojowe, ale te nieliczne, które są w rękach myśliwskich, świetnie spisują się na próbach pracy.
Miarą odwagi i sprawności tego przecież niewielkiego pieska jest sukcesem zazwyczaj kończąca się akcja w norze lisa czy borsuka, który przecież walczy o życie. Jamniki używane są jako płochacze i aportery do polowania na ptactwo i króliki, jako psy gończe (z wyjątkiem długowłosych), na dziki oraz w charakterze posokowców do tropienia postrzałków zwierzyny grubej. Sprawność, dzielność jamnika, jego przydatność użytkową sprawdza się na tzw. próbach polowych.

      Wszystkie rasy jamników odznaczają się, mimo nieznacznych różnic, wspólnymi właściwościami psychicznymi: są bardzo pojętne, mają żywe a zarazem komunikatywne usposobienie. Bardzo przywiązują się do opiekuna. Cechuje je nieprzeciętna odwaga, silnie zakorzeniony instynkt łowiecki i ciętość w stosunku do zwierzyny. Dzięki tym cechom jamniki są zarówno miłymi towarzyszami w mieszkaniu czy na spacerze jak i dobrymi psami myśliwskimi.
Doskonały węch, znaczna wytrzymałość fizyczna, samodzielność, determinacja działania to cechy doskonałego kompana na polowaniu.

 

Jakie  są jamniki?

 amniki są psami o radosnym usposobieniu, co teoretycznie winno iść w parze z posłuchem względem właściciela. W rzeczywistości jednak psy są bardzo uparte, mogłoby się nawet wydawać, że złośliwe (o ile przypisujemy psu typowo ludzkie cechy). Znane są ze swojej skłonności do pogoni za małymi zwierzętami, ptakami. Wykazują przy tym ogromną determinację, ale i przy okazji okrucieństwo. Nie mają litości dla swoich ofiar.

Zdaniem właścicieli jamników, psy są trudne w ułożeniu i wyszkoleniu. Dobrze wychowany jamnik będzie wierny i oddany swojemu właścicielowi. Nie ulega jednak wątpliwości, że szkolenie winno być wykonywane już we wczesnych miesiącach życia psa.

Niektóre jamniki mają problemy z głośnym szczekaniem- szczególnie, jeżeli mieszkają w małym, blokowym mieszkanku.

Jamnik nie jest dobrym wyborem dla rodziny z małymi dziećmi. Psy są uparte i nie mają cierpliwości do dzieci. Nieświadomie mogą zrobić im krzywdę.
Jamniki mają również spore problemy z zaakceptowaniem osób obcych. Mogą warczeć na nieznajomych, a nawet próbować ich gryźć.

Jak dbać o jamniki?

 Zadbaj o sierść
 Jedną z podstawowych zasad pielęgnacji jamnika jest dbałość o jego sierść. Dotyczy to zarówno psów szorstkowłosych, jamników króliczych, miniaturowych czy tych z długimi włosami. Pod względem pielęgnacji sierści, „najłatwiejszy” w utrzymaniu jest z pewnością jamnik o krótkiej sierści. Do tej grupy zaliczyć możemy jamniki miniaturowe oraz wszelkie krzyżówki jamników z psami innych ras. Jeśli nasz piesek posiada krótką sierść, powinniśmy go wykąpać od czasu do czasu, kiedy sierść jest naprawdę brudna. Posklejana sierść oraz przykry zapach czy widoczne plamy na sierści, to najlepszy sygnał, by swojemu psiakowi zafundować kąpiel. Obowiązkiem właściciela jamników krótkowłosych jest także szczotkowanie sierści, wykonywane raz na jakiś czas. Nie trzeba robić tego codziennie. Jamniki szorstkowłose są bardziej wymagające pod wzgledem pielęgnacji, Trzy razy do roku jamnik szorstkowłosy powinien być trymowany. Pozwoli to na utrzymywanie jego sierści w odpowiedniej długości. Czym jest trymer dla psa? Urządzenia te znajdziemy w każdym sklepie zoologicznym oraz w internecie. Używając trymera jesteśmy w stanie łatwo i w szybki sposób skrócić psią sierść. Warto jednak poddać psa szorstkowłosego trymowaniu wykonywanemu przez profesjonalistów, zrobią to precyzyjnie i bezpiecznie. Z kolei jamniki długowłose bardzo lubią być czesane i powinno się wykonywać im ten rodzaj pielęgnacji co najmniej raz w tygodniu. Zaczynamy czesanie psa od głowy, następnie przechodząc do dalszych części ciała.

Zapalenie uszu u psa

Jednak pielegnacja psa to nie tylko dbałość o bujną i błyszcząca sierść. Co pewien czas powinniśmy wykonać kompleksowy „przegląd” naszego jamnika, oglądając jego łapy, brzuch oraz inne części ciała, by sprawdzić czy nie ma na nich niczego niepokojącego. Regularnie powinniśmy sprawdzać uszy psa. U jamników, podobnie jak u innych psów szorstkowłosych, powinniśmy sprawdzać uszy szczególnie dokładnie. Wszystko za sprawą możliwości wystąpienia zapalenia ucha, co u psów z długą sierścią może zdarzać się częściej.

Jak rozpoznać zapalenie uszu u psa? Przede wszystkim, naszą uwagę powinny zwrócić obwisłe uszy jamnika, trzymane cały czas przy ziemi. Przyczyną zapalenia ucha u psów może być np. dostanie się do wewnątrz obcego ciała, które zalega w przewodzie słuchowym. Psy z długą sierścią mają większy problem z wietrzeniem uszu, przez co łatwiej może dojść do zabrudzenia uszu psa woskowiną, brudem czy kurzem. Jeśli nasz jamnik wykazuje objawy świadczące o możliwości wystąpienia zapalenia ucha, nie warto czekać. Odwiedźmy weterynarza, który wyjmie ciało obce lub zaleci odpowiedni lek na zapalenie uszu

Pielęgnacja jamnika to wspólne spacery i ruch na świeżym powietrzu

Jamniki kochają spacery. Jeśli pozwolimy jamnikowi szorstkowłosemu, króliczemu czy miniaturowemu pobuszować po ogrodzie możemy być pewni, że nie ominie żadnego zakątka. Jamniki uwielbiają węszyć, z nosem nisko przy ziemi. W ten sposób ujawnia się ich myśliwska natura, wszak przez lata jamniki towarzyszyły myśliwym w trakcie polowań. Jamnik z chęcią zaznaczy swój teren, zainteresują go wszystkie drzewka, krzewy i wszystko, co nada się do zabawy. Jeśli trzymamy jamnika w mieszkaniu, powinniśmy stworzyć mu wiele okazji, bym mógł wyszaleć się na świeżym powietrzu.

Jamniki, mimo ze lubią poszczekać, mają raczej przyjazne usposobienie. Uwielbiają ludzi, a szczególnie będą cieszyć się na widok swojej pani lub pana, powracającego z pracy lub szkoły. Jeśli nasz jamnik będzie miał odpowiednie warunki do tego, by się wybiegać, możemy być pewni, że w domu będzie spokojny i grzeczny. Właściwa pielęgnacja psa jamnika, to także dbałość o to, by mógł się wyszaleć. Wszak psia natura zazwyczaj nie znosi lenistwa, a jamniki szczególnie kochają ruch. Pozwala to również dbać o ich właściwą sylwetkę.

Pieski, które cały czas żyją w mieszkaniu ze swoimi właścicielami, a ich ruch ogranicza się wyłącznie do spaceru na smyczy, będą miały z tym kłopot. Już szczeniaki jamnika są bardzo ruchliwe i wszędzie ich pełno. Jamnik kocha towarzystwo, dlatego możemy być pewni, że w mieszkaniu będzie podążał krok w krok za swoim właścicielem. To po prostu jego sposób na to, by wyrazić swoją miłość!

Wychowanie:
 Jamnik musi być fachowo wychowany, a jeśli znajdzie się w rękach myśliwego powinien przejść kierunkową edukację. Należy pamiętać, że ma zaborczy charakter i może być zazdrosny o swojego pana, a w skrajnych przypadkach należy liczyć się z jego agresywnym za­chowaniem. Jeżeli wystąpią symptomy takiego właśnie zachowania z jego strony, wówczas trzeba podjąć niezwłoczne działania, by zmie­nić ten układ. Aby nie dopuścić do wykształcenia takiego nawyku, od samego początku pobytu w rodzinie należy zająć się jego wycho­wywaniem. Nie powinien sprawiać większych kłopotów wychowaw­czych, jeśli właściwie rozpoznamy jego psychikę i będziemy postępo­wać z uwzględnieniem jego naturalnych instynktów. Przewodnik po­winien być wyrozumiały, cierpliwy i nie okazywać zdenerwowania w czasie nauki. Czasami potrafi być uparty i nieposłuszny, co wyni­ka z jego samodzielnego charakteru i własnej oceny sytuacji. Wów­czas należy postępować z nim zdecydowanie i konsekwentnie, lecz nie stosować przymusu fizycznego, a tym bardziej brutalnie trakto­wać. Jako szczenię kilkunastotygodniowe musi wiedzieć, kto jest w rodzinie najważniejszy i jakie zajmuje miejsce w hierarchii. Jeśli przeznaczymy go do pracy w terenie, musimy przeszkolić w zakresie posłuszeństwa, a w późniejszym czasie nauczyć go współpracy z my­śliwym. Uczy się chętnie, pod warunkiem że wie czego od niego oczekujemy

American Pit Bull Terrier

                                          
                               American Pit Bull Terrier

Historia rasy:

 . W wyniku skrzyżowania na początku XIX w. w Anglii buldoga i kilku ras terierów, powstał aktywny, muskularny i bardzo wojowniczy z natury Staffordshire Bull Terrier. Gdy sprowadzono tego psa do USA, amerykańscy hodowcy, zwiększyli jego masę i uczynili go wyższym, o jeszcze bardziej potężnej głowie. W ten sposób powstał American Pit Bull Terrier ( w skrócie APBT lub pitbul), większy i cięższy od swojego brytyjskiego kuzyna.

Bardzo popularny w USA pitbul jest bezspornie kojarzony z krwawymi walkami psów, których był on niekwestionowanym bohaterem, dzięki wrodzonej nieustępliwości, zwinności i sile. Był on również używany przez amerykańskich farmerów do ochrony swojego dobytku, polowania, chwytania pół-dzikiego bydła czy świń, tępienia gryzoni oraz jako pies towarzyszący. Rasa została zarejestrowana przez UKC w 1898 r.

Po wprowadzeniu w 1900 r. zakazu organizowania w USA walk psów, grupa hodowców American Pit Bull Terriera postanowiła odciąć się od mrocznej przeszłości rasy i mieć możliwość wystawiania swoich psów pod auspicjami AKC (związek kynologiczny nietolerujący walk psów i uznawany przez FCI). W ten sposób powstała druga, bliźniacza rasa - American Staffordshire Terrier. Została ona zarejestrowana przez AKC w 1936 r., podczas gdy American Pit Bull Terrier pozostał "pod skrzydłami" UKC, organizacji "przymykającej oko" na odbywające się wciąż nielegalnie walki psów.

Pomimo faktu, że American Pit Bull Terrier i American Staffordshire Terrier są przedstawiane jako dwie osobne rasy, i że są pomiędzy nimi różnice w wyglądzie (i tak stosunkowo nieduże, w stosunku do różnic w wyglądzie poszczególnych egzemplarzy tosa inu czy buldoga amerykańskiego) to należy przyjąć, że jest to ten sam pies, tylko pod różnymi nazwami i w nieco innym typie. AKC traktuje American Staffordshire Terriera jako oddzielną rasę od American Pit Bull Terriera, podczas gdy UKC zarejestruje oba psy jako American Pit Bull Terier. Czyli każdy amstaf może być pitbulem, ale pitbul nie może być amstafem. Ponadto często następują krzyżówki pomiędzy obiema "rasami". Należy podkreślić jednak, że standardy dotyczące amstafa są znacznie bardziej sprecyzowane, niż w przypadku pitbulla, który np. może ważyć od 10 (!) do 50 kg.

Osobną kwestią jest fakt, iż jest praktycznie niemożliwe posiadanie w Polsce rodowodowego American Pit Bull Terriera. UKC nie jest uznawana przez FCI, do której należy Polski Związek Kynologiczny i nie ma możliwości uzyskać rodowodu dla szczeniąt. W praktyce jedyną możliwością posiadania w Polsce pitbula jest import z USA. American Pit Bull Terier jest dziś głównie używany jako pies obronny i towarzyszący.

American Pit Bull Terier znalazł się w Rozporządzeniu Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 28 kwietnia 2003 roku w sprawie wykazu ras psów uznawanych za agresywne i na posiadanie psa tej rasy potrzebne jest stosowne zezwolenie organu gminy

Jakie są pit bull'e?
 Żadne inne rasy psów nie wywołują więcej emocji niż American Pit Bull Terrier wraz ze swoim młodszym "bratem" - American Staffordshire Terierem. Często są one przedstawiane jako nienawidzące ludzi, atakujące ich bez powodu, "złe" i agresywne w wobec każdej osoby oraz oczywiście masowo mordujące każdego napotkanego czworonoga. Ciężko jest walczyć z tymi niezwykle krzywdzącymi mitami i błędnymi ocenami temperamentu obu tych ras, niemniej jednak postaramy się te krzywdzące opinie obalić.

American Pit Bull Terrier z całą pewnością nie pała nienawiścią do człowieka. Pies ten posiada silną, wrodzoną agresję, ale skierowaną przeciwko innym psom i zwierzętom, a nie ludziom. Co więcej, dobrze wychowany i poddany intensywnemu procesowi socjalizacji pitbull potrafi być przyjaźnie nastawiony nawet do innych psów. American Pit Bull Terrier jest miłym, przyjaznym, inteligentnym, ale także twardym i niezwykle odważnym psem.

Jego niezwykła wierność, czułość i oddanie wobec wszystkich członków swojej ludzkiej rodziny sprawiła, że jest jednym z najpopularniejszych psów domowych w USA. Pitbul uwielbia dzieci i może bawić się z nimi bez końca. Jest ponadto bardzo tolerancyjny w zabawie z nimi. Posiada bardzo wysoki próg odporności na ból i po prostu nie zareaguje na natarczywe zachowanie dziecka, np. pociągnięcie za ogon. Zmęczony natarczywością małego intruza, pitbull po prostu odejdzie. Tak jak w przypadku każdej rasy, nie należy zostawiać go jednak samego z dziećmi spoza kręgu jego rodziny.

 

American Pit Bull Terrier jest psem bardzo cichym, nieszczekającym zbyt często. Tak jak wszystkie teriery nie jest, więc idealnym stróżem. Jest, co prawda bardzo czujny, ale nie będzie zawsze szczekał na widok intruza i w połączeniu ze swoim brakiem nieumotywowanej agresji do człowieka, może nie zaatakować włamywacza.
Pitbul wspaniale sprawdza się za to jako pies obronny. Jest zazwyczaj przyjaźnie nastawiony do obcych ludzi, ale posiada niesamowitą zdolność oceny, czy sytuacja wymaga jego interwencji. W przypadku jakiegokolwiek zagrożenia swojej ludzkiej rodziny, American Pit Bull Terrier błyskawicznie wyeliminuje napastnika z dalszej walki.

Pies ten generalnie dobrze współżyje ze zwierzętami, z którymi się wychował, ale należy zachować szczególną ostrożność, jeżeli chodzi o zwierzęta spoza jego stada. American Pit Bull Terrier posiada naturalny, silny instynkt do walki z innymi psami, szczególnie tej samej płci. Zarówno w przeszłości, jak i niestety obecnie amstaf wraz pitbulem niepodzielnie panują podczas organizowanych nielegalnie walk psów. Należy zachować szczególną ostrożność i unikać spuszczania psa w miejscach publicznych, o ile nasz pupil nie darzy nadmierną sympatią innych czworonogów. Krew teriera może również dać znać o sobie i nasz pies może wręcz polować na ptaki, koty i inne małe zwierzęta

Jak dbać o pit bull'e?
 Pitbul nie wymaga wielu zabiegów pielęgnacyjnych. W zupełności wystarczy cotygodniowe szczotkowanie, dające w konsekwencji właściwy połysk sierści oraz które stanowi doskonały masaż skóry. Kąpiel ograniczamy do niezbędnego minimum, pamiętając o dokładnym spłukaniu odpowiedniego szamponu i wytarciu całego ciała. Okresowo czyścimy oczy, uszy i zęby, a także przycinamy pazury, jeżeli pies nie biega po twardym podłożu.

Problemy zdrowotne

Chociaż American Pit Bull Terrier jest zdrowym, twardym i stosunkowo rzadko chorującym zwierzęciem, ważna jest świadomość o ewentualnych chorobach, które czasem przytrafiają się psom tej rasy. Najważniejszym problemem jest dysplazja stawu biodrowego, oraz czasem łokciowego, często dotykająca przedstawicieli dużych i ciężkich ras psów. Pojawia się, gdy kość udowa nie jest odpowiednio dopasowana do torebki stawowej, powodując ból i problemy ze wstawaniem i chodzeniem. Może doprowadzić do poważnych problemów, gdy pies będzie już stary. Ważne jest odpowiednio wczesne wykrycie choroby, gdyż w miarę prosty zabieg chirurgiczny, oszczędzi naszemu pupilowi wiele cierpień "na starość".
Bardzo rzadko pojawia się zaćma, choroba oczu prowadząca do zmętnienia soczewki, która jest jedną z przyczyn ślepoty. Wsród niektórych psów tej rasy zdarzają się także wady serca oraz nowotwory.

Wychowanie

American Pit Bull Terrier szybko się uczy, ale posiada bardzo silny charakter i jest psem dosyć upartym. Jest bardzo inteligentny, ale po prostu sam decyduje, co chce robić. Konsekwentny trening od szczeniaka jest najlepszym rozwiązaniem. Bardzo ważna jest wczesna socjalizacja młodego psa, aby zaakceptował inne zwierzęta, gdy stanie się dorosły. Należy pamiętać, że pitbul, który nie będzie miał okazji poznać innych psów, gdy jest jeszcze mały, stanowi śmiertelne wręcz niebezpieczeństwo dla innych czworonogów spoza kręgu jego rodziny. Socjalizacja powinna zacząć się wcześnie przez zapoznawanie szczeniaka z innymi psami, obcymi ludźmi i nowymi sytuacjami. Pomoże to naszemu pupilowi stać się miłym, przyjaźnie nastawionym do otoczenia psem.

Golden retriever

                                                  Golden retriever

 

Historia Golden retrievera – początki rasy

Początki rasy Golden Retriever sięgają drugiej połowy XIX wieku. Wcześniej angielscy myśliwi posługiwali się głównie prostą, jednostrzałową i ładowaną prochem bronią o małym zasięgu i długim czasie załadunku, w związku z czym zapotrzebowanie na psy myśliwskie było  niewielkie, a do polowania wystarczały dobrze znane setery i pointery. Po wprowadzeniu dwururowej i szybkostrzelnej broni o większym zasięgu myśliwi poczuli potrzebę posiadania psów, które potrafiły skoncentrować się na obiekcie i szybko wyszukać postrzałki zagubione w polu. Goldeny nadawały się do tego idealnie.

Psy oceniano w zakresie sposobu pracy węchem w polu oraz temperamentu i stylu pracy. Od goldenów oczekiwano doskonałego węchu, miękkiej kufy i posłuszeństwa. Do uzyskania psa w pożądanym typie wykorzystano trzy rasy psów krzyżowane naprzemiennie: Angielskiego Spaniela Dowodnego z Seterem z St. John's, Setera z Nowofunlandem i Water Spaniela z Nowofunlandem. W zależności od typu krzyżu otrzymywano psy czarne, wątrobiane, czarne podpalane lub pręgowane – o wysokości w kłębie wynoszącej ok. 61 cm.

 

Jak powstały Golden retrievery?

W 1854 r. Sir Dudley Coutts Marjoribanks MP, późniejszy Lord Tweedmouth, zakupił ziemię w okolicach jeziora Loch Ness, nieopodal miejscowości Tomich. Na zakupionych terenach wybudował dwór wraz z ogrodem i psiarnią, oddając się z przyjaciółmi pasji łowiectwa. Właściciel posiadłości prowadził bardzo dokładne księgi hodowlane zawierające opisy pierwszych miotów przekazane po wielu latach do angielskiego Kennel Clubu. W 1960 r. Związek oficjalnie uznał księgi hodowlane Lorda Tweedmouth jako dowód pochodzenia rasy Golden Retriever.

Pierwszy pies, przodek wszystkich współczesnych Retrieverów, został odkupiony przez Lorda od miejscowego szewca, który z kolei nabył czworonoga od dozorcy Obed Miles, należącego do Lorda Chichester, za długi. Pies był imponujący, miał żółtą falistą okrywę i bystre spojrzenie. Był to jedyny żółty samiec z miotu Black Wavy Coat Retrieverów. Tweedmouth nazwał go Nous – od celtyckiego ‘wisdom’, czyli ‘mądrość’. Nous doskonale pływał i świetnie sobie radził w polu; w 1868 r. pokrył Belle (Tweed Water Spanielkę), którą Lord Tweedmouth otrzymał w prezencie od swojego krewnego. Efektem krycia były trzy żółte szczenięta, które stały się fundamentem pod budowę współczesnej rasy. Jeden samczyk z miotu został podarowany najstarszemu synowi lorda, zaś dwa pozostałe zostały w rodzimej psiarni. Wszystkie krycia Nousa i Belli były bardzo starannie planowane – celem nadrzędnym było zachowanie typowej żółtej maści.
W 1890 roku, w celu poprawy zdolności pasji tropienia, hodowca wykorzystał krew Bloodhounda. Szczenięta z tego miotu miały nieco ciemniejszy kolor umaszczenia, były duże i silne, ale za to z problematycznym usposobieniem.

Nie wszystkie szczenięta wyhodowane przez Lorda Tweedmouth były trzymane w dworskiej psiarni. Większa część miotów była rozdawana przyjaciołom lub rodzinie, w związku z czym rasa szybko zdobyła popularność poza Anglią. Przykładowo, najmłodszy syn pierwszego Lorda Tweedmouth, Hon. Archie Marjoribanks, wyjeżdżając do Ameryki do Rocking Chair Ranch w Teksasie, wziął ze sobą jednego psiaka. Pierwszym zarejestrowanym przez amerykański Kennel Club czworonogiem był jednak Lomberdale Blondin należący do p. Roberta Appletona. Miało to miejsce w listopadzie 1920 r.

Lord Tweedmouth zmarł w 1894 r. Starszy syn przejął spuściznę ojca i kontynuował prace hodowlane aż do 1905 roku, kiedy to Guisachan zostało sprzedane Lordowi Portsmouth. Niestety, w tym czasie nie były prowadzone żadne księgi hodowlane włącznie z rejestracjami.

Do 1913 roku psy były rejestrowane pod nazwą złocisty flat coated (gładkowłosy). Z czasem zaczęto nazywać je żółtymi (yellow) lub złocistymi (golden) retrieverami. Obecnie obowiązująca nazwa została ustanowiona w 1920 roku.

 Jakie są golden retrievery?

 Golden Retrievery są psami przyjacielskimi, łagodnymi i wesołymi, które nie sprawiają większych problemów wychowawczych i nadają się nawet dla niedoświadczonego opiekuna. Chętnie wykonują polecenia swojego właściciela – mają ogromną potrzebę przypodobania się i otrzymania pochwały. Golden retrievery kochają dzieci i nigdy nie wyrządzą im krzywdy – nawet jeżeli obecność najmłodszych mocno da się im we znaki. Lubią inną zwierzęta domowe; mogą mieszkać zarówno z psami, kotami, jak i gryzoniami. Największym pragnieniem czworonogów jest przynależenie do rodziny i uczestnictwo we wszystkich domowych czynnościach. Miłość i oddanie Goldenów mogą poruszyć do głębi. Jako psy rodzinne będą ostrzegać, kiedy ktoś obcy zbliży się do ich terytorium, albo stanie przed drzwiami. Głębokie i głośne szczekanie może odstraszyć intruza, niemniej trudno przypinać im łatkę psów stróżujących. Obcy, który wejdzie do domu, zostanie miło przywitany. Brak skłonności do agresji to kolejna cecha rasy. Goldeny kochają wszystkich ludzi.

Jak dbać o golden retrievery?

 BŁYSZCZĄCE ZDROWE OCZY  

 Zdrowe oczy są bystre i błyszczące o ciemnoróżowych spojówkach. U niektórych          
 goldenów dolne powieki z wiekiem opadają, co może prowadzić do podrażnień i stanów
 zapalnych. Okolice oczu przemywamy codziennie zwitkiem waty zmoczonej w wodzie  
 lekko słonej. Przy zaczerwienieniu, zmętnieniu żółtym lub zielonkawym wycieku z oka
 należy skonsultować się z weterynarzem. 

  

CZYSZCZENIE ZĘBÓW
 
 Trzeba codziennie sprawdzać czy w kącikach warg nie gromadzi się błoto i brud. Raz w
 tygodniu myjemy psu zęby miękką szczoteczką masując przy tym dziąsła. Nie należy  
 używać zbyt mocnej i drażniącej dla psa pasty dla ludzi.

ZAPOBIEGANIE KAMIENIOWI NAZĘBNEMU
  
 Jeśli nie czyścimy psu zębów, regularnie odkładający się na nich kamień powoduje     
 nieświeży oddech, drażni dziąsła i prowadzi do stanów zapalnych. Trzeba też dawać do  
 gryzienia goldenowi twarde gryzaki, które znakomicie czyszczą zęby (1 raz na
 tydzień). U goldenów należy stale kontrolować zęby i dziąsła.  

KONTROLA USZU

 Czyszcząc uszy musimy sprawdzać, czy nie ma nadmiaru woszczyny oraz zwracać        
 uwagę na zapach i barwę ucha sygnalizujące stan zapalny oraz obecność ciał obcych,   
 jak nasiona czy kłosy traw.

OBCINANIE PAZURÓW

 Pazury goldenów rzadko wymagają przycinania. Jeśli trzeba to zrobić, dajemy psu       
 komendę siad i obcinamy pazury specjalnym obcinaczem. Zwłaszcza przy czarnych      
 pazurach należy uważać aby nie ciąć zbyt głęboko, bo można naruszyć rdzeń. Zawsze  
 nagradzany psa za spokojne zachowanie.

LINIA CIĘCIA

 Ciemnoróżowy rdzeń pazura jest unerwiony i ukrwiony, co widać tylko na jasnych      
 pazurach, trzeba ciąć tak, aby nie uszkodzić rdzenia.

 MYCIE ŁAP
  
 Błoto często zasycha między poduszkami łap i na obfitym włosie, toteż łapy trzeba myć
 często w chłodnej wodzie, starannie czyszcząc obszar miedzy poduszkami łap. W razie 
 potrzeby używać tylko bardzo delikatnych środków myjących, a po zabiegu łapy          
 starannie suszymy i wycieramy. 

RUTYNOWE CZESANIE

 Do rozczesania łatwo tworzących się na portkach, klatce piersiowej, łapach i brzuchu  
 kołtunów używamy drucianej szczotki, która usuwa tez martwy włos. Kiedy pies         
 linieje w domu jest pełno twardych włosów okrywowych oraz fruwającego podszerstka.
 Przy czesaniu sprawdzamy, czy nie ma w sierści pasożytów, a  na skórze podrażnień.

PIELĘGNACJA SIERŚCI USUWANIE KOŁTUNÓW

 Codzienne szczotkowanie ma zasadnicze znaczenie dla utrzymania pięknego, lśniącego
 wyglądu sierści goldena. Częstsze kąpiele w sierści psa zmniejszą ilość substancji, na  
 które wielu ludzi reaguje alergią. Znacznie więcej czasu na szczotkowanie trzeba        
 poświęcić kiedy pies linieje.

MASAŻ SKÓRY

 Kiedy pies jest już starannie rozczesany i wyszczotkowany przystępujemy do masażu  
 skóry, który sprawia goldenowi ogromna przyjemność. Używając miękkiej gumowej   
 szczotki masujemy skórę w różnych kierunkach, co stymuluje produkcję naturalnych
 substancji oleistych natłuszczających włos i nadaje mu zdrowy wygląd.

PODWÓJNA SZCZOTKA

 Włosiana szczotka doskonale nadaje się do wstępnego szczotkowania i do układania   
 fryzury. Spilśniony włos rozczesujemy szczotka drucianą, uważając aby nie zadrapać   
 delikatnej skóry.

ROZCZESYWANIE PIÓR

 Pióra na ogonie, portkach, klatce piersiowej i łapach goldena szczotkujemy starannie,
 a następnie dokładnie rozczesujemy grzebieniem, tak aby w sierści nie pozostały żadne
 kołtuny.

STRZYŻENIE ŁAP

 Zbyt długi włos na łapach przycinamy ostrymi nożyczkami wycinając również włos      
 spomiędzy poduszek łap. Łatwiej wtedy utrzymać czystość a nasiona traw nie tak       
 łatwo mogą utkwić w łapie.

NABŁYSZCZANIE SIERŚCI

 Każdą sesję pielęgnacyjną kończymy przecierając sierść czystą sucha irchą. Ten zabieg
 nie tylko usuwa resztki martwego włosa, ale też nadaje sierści niezwykły połysk.        
 Zabiegi pielęgnacyjne kończymy komendą zwolnienia i nagrodą za poprawne
 zachowanie.

KĄPIEL PSA
 1. Kąpiele są niezbędne gdy pies jest brudny i zabłocony, gdy ma chorą sierść lub gdy  
 jego sierść straci połysk. Dla bezpieczeństwa psa na dnie wanny kładziemy matę         
 antypoślizgową. Przytrzymując go zdecydowanie namydlamy psim lub dziecięcym        
 szamponem, a następnie spłukujemy dokładnie ciepłą woda. Szczególnie starannie     
 płuczemy łapy i okolice odbytu.

 2.  Po kąpieli wyciskamy nadmiar wody z sierści i wycieramy dokładnie ręcznikiem,   
 masując energicznie. Pozwalamy psu otrzepać się i suszymy niezbyt gorącą suszarką. 
 Kąpiele na dworze mogą odbywać się tylko wtedy gdy jest bardzo ciepło.  

RYTUAŁ PIELĘGNACJI

 Zwykle psy lubią zabiegi pielęgnacyjne, ale zdarza się, że dominujące samce nie chcą  
 się im poddać. Aby uniknąć tych problemów trzeba wprowadzić codzienny rytuał         
 pielęgnacji, kiedy szczeniak jest mały. Opornym szczeniakom każemy leżeć i unosimy
 w górę ich tylną łapę, co jest typowym gestem poddania się nam psa.

Wychowanie:
 W zasadzie wychowanie go nie przysparza kłopotów, gdyż jest uległy i bardzo zżyty ze swoim panem. Trzeba tylko zachować zdrowy rozsądek i konsekwencję w postępowaniu. Krzyczenie na golden retrievera jest niewybaczalnym błędem.
 

Husky syberyjski

                              Husky syberyjski

 Historia rasy: 

 Rasa ta jest rasą pierwotną, pochodzącą z rejonu Kołymy w północnej Syberii. Około 17 tysięcy lat temu wiele paleoazjatyckich plemion zamieszkiwało te tereny, gdy były one cieplejszym i bardziej przyjaznym terenem łowieckim. Ludzie zdobywali tam pożywienie polując, w czym pomagały impsy myśliwskie. Każda grupa stworzyła własny typ psa w zależności od wymagań łowieckich, ukształtowania terenu, występujących temperatur czy grubości pokrywy śnieżnej. Czukcze żyli na półwyspie rozciągającym się z Syberii w kierunku Alaski. Około 3000 lat temu klimat uległ znacznemu ochłodzeniu, toteż Czukcze zaczęli wykorzystywać psy do ciągnięcia sań. Lud ten żył w stałych osadach, w głębi lądu i aby polować musiał przemierzać duże odległości. Ideałem psa było niewielkie zwierzę, które potrzebowało mało pokarmu, ale było na tyle silne, aby ciągnąć upolowaną zdobycz z umiarkowaną prędkością na długich dystansach. Kiedy zaistniała potrzeba przewiezienia cięższego ładunku, pożyczano psy od sąsiadów i zamiast 6-8 zaprzęgano 16 lub 18. Wszystkie samce, oprócz najlepszych, prowadzących zaprzegi, kastrowano. abieg ten miał na celu nie tylko ukrócenie zbędnych kojarzeń, ale pomagał psom w utrzymaniu tłuszczu na ciele. Czukockie zaprzęgi liczące 20 psów potrafiły podobno przebyć w ciągu 6 godzin odległość 120 km i ciągnąć ciężar o masie około 600 kg. Były one często używane przez Rosjan o transportu pasażerów i poczty. Pokonywały wówczas 160–180 km dziennie w szybkim tempie.

Jakie są husky?

 Psy tej rasy są bardzo inteligentne i łatwe do wytresowania. Potrzebują jednak silnego przywódcy, który będzie w stanie wprowadzić dyscyplinę do ich codziennego życia. Husky nie są ekspansywne. Oznacza to, że nie mają potrzeby ciągłego absorbowania uwagi swojego właściciela. Dobrze dogadują się z dziećmi i nie są wobec nich agresywne.

Największą zmorą właścicieli psów rasy Husky jest to, że są one niesamowicie aktywne i uwielbiają kopać. Wypuszczone na ogródek, są w stanie w kilka chwil rozkopać wszystkie grządki i popsuć każdy kwiatek napotkany na swojej drodze. 

Husky nie są łatwymi psami. Ich pierwotne instynkty i chęć do przewodzenia stadem powodują, że nie nadają się one dla każdego. Najlepiej, by osoba, która będzie opiekować się psem tej rasy, miała już doświadczenie w kwestii opieki i tresury innych czworonogów.

 Jak dbać o husky?

 Pielęgnacja psów typu Husky nie jest zadaniem nazbyt skomplikowanym. Niemniej właściciele powinni pamiętać o wykonywaniu pewnych, istotnych czynności pielęgnacyjnych, które sprawią, że pies będzie nie tylko pięknie się prezentował, ale również przez długi czas pozostanie w dobrym zdrowiu.

 Pielęgnacja Husky nie opiera się jedynie na systematycznym wykonywaniu zabiegów higienicznych, ale także na wprowadzeniu zrównoważonej diety i profilaktycznych badaniach weterynaryjnych. Poniżej zamieszczamy zalecenia, których powinni przestrzegać wszyscy właściciele psów Syberian Husky.

Husky to piękne psy o grubej, gęstej sierści, dlatego pielęgnacja ich nie jest taka prosta. Na szczęście nie jest także wyczynem olimpijskim, zatem odpowiednie przygotowanie i wykonywanie jej czynności nie powinno odstraszać.

Sierść Husky przystosowana jest do niekorzystnych warunków pogodowych – deszcz, silny mróz, śnieg. Stąd jej okazała grubość i gęstość. Dlatego tak ważne jest czesanie psa. Gdy Husky jest domowym przyjacielem, który nie uczestniczy w wystawach, warto czesać go raz w tygodniu. Wzmożone czesanie powinno być w okresie zmieniania sierści psa, tj. wiosna i jesień. Wówczas czesać należy częściej. Gruby, niewyczesany włos psiaka może powodować bolesne odparzenia, ponieważ będzie działać jak materac, który z każdą dodatkową warstwą robi się coraz grubszy, cieplejszy i nieprzepuszczający wilgoci i powietrza.
Jeśli jednak w domu jest champion wystawowy, to jego pielęgnacja jest o wiele bardziej złożona i czasochłonna. Przed każdą wystawą pies powinien być starannie wykąpany i wysuszony suszarką lub szczotkowaniem. Dla lepszej i zdrowszej prezentacji należy wyczesać martwy włos, by pies się „nie sypał”. W sprzedaży są także szampony intensyfikujące kolor sierści psa, zatem można wykąpać psiaka w takim szamponie, by jego zdecydowany kolor jeszcze bardziej zachwycał. I tak, w zależności od koloru sierści, na rynku dostępne są szampony dla ciemnego włosia oraz dla jasnego, szary, bursztynowy. Szampony dla jasnej maści usuwają wszelkie zażółcenia i przebarwienia, wydobywając piękny jasny odcień włosa. Aby nie myć psa za często, dostępne są także suche szampony, które zwiększą objętość sierści i usuną zabrudzenia.
Psy mieszkające na wsi często mają przy łapach coś, co przypomina dredy. Jest to wynik bardzo gęsto owłosionych łap, na których włos się mechaci, dredzieje. Takie włosy należy obcinać, zachowując owalny kształt. Należy jednak pamiętać, że Husky będą się ślizgać na powierzaniach gładkich – panele, płytki PCV – ponieważ nie są przystosowane do tego typu nawierzchni. Zarośnięte łapy lepiej trzymają się podłoża, co sprawia, że pies się nie ślizga. Aby przyspieszyć proces odrostu czy odbudowy włosia, można podać psom preparaty witaminowe mające na celu właśnie przyspieszenie odrostu i odbudowę włosa. Jednak same preparaty witaminowe nigdy nie zastąpią prawidłowej diety psa, a tylko tak można wpłynąć na kondycję całego psiego organizmu.
Kąpiel Huskiego to wyzwanie. Zwłaszcza, gdy nie jest on szczeniakiem. Aby pies się nie bał wanny i łazienki, należy go stopniowo przyzwyczajać do tego. Konieczna jest antypoślizgowa mata na dnie wanny. Na początku można zachęcać Husky do wejścia do suchej wanny za pomocą zabawek i smakołyków. Nie powinno się także trzymać go tam na siłę. Dopiero później, po kilku takich zabawach, można nalać wody. Wskazane jest wsadzanie i wyjmowanie psa z wanny ze względów bezpieczeństwa. Niekontrolowane wyskoki mogą się źle skończyć zarówno dla psa, jak i człowieka, nie wspominając o łazience.

Problemy zdrowotne

Psy rasy Husky nie są wyjątkowo chorowite. Cierpią na schorzenia typowe dla czworonogów ras dużych, czyli dysplazję stawów biodrowych czy łokciowych. Jeśli będziemy podawać psu odpowiednią dla niego karmę i zapewnimy mu dużą dawkę ruchu, nic poważnego nie powinno się z nim dziać.

Wychowanie:
  Jeśli zajmiemy się jego wychowywaniem już od szczenięcia, a po­tem szkoleniem, będziemy mieli prawdziwą przyjemność z posiada­nia tego pięknego psa. Trzeba sobie jasno powiedzieć, że trudno stworzyć temu czworonogowi warunki zgodne z jego wymaganiami i charakterem, dlatego można polecić go tym, którzy mają kwalifika­cje, czas i ochotę na przygotowanie go do harmonijnego współżycia z rodziną, co z pewnością nie będzie przedsięwzięciem łatwym. Po­mimo że jest zdolny, niechętnie poddaje się rygorom wychowania i szkolenia, ale da się ułożyć, jeśli nie pozwolimy mu na stawianie oporu i rozpraszanie uwagi. Opiekun powinien od pierwszych chwil pobytu w domu pokazać mu, że jest przywódcą „stada” i musi słu­chać jego rozkazów. Wszystkie poczynania wychowawcze należy ukierunkować na wytłumienie instynktu łowieckiego, ograniczenie samodzielności i samowoli. Bardzo wcześnie oswajamy go z obrożą i smyczą oraz przyzwyczajamy do ograniczenia swobody, a po szcze­pieniach ochronnych wyprowadzamy z mieszkania i zaznajamiamy z otoczeniem. Szczególną uwagę przywiązujemy do oswajania go z innymi psami, a wszelkie przejawy agresywnego zachowania tłumi­my stanowczo i zdecydowanie. Wyprowadzamy go także na łąki i do lasu, gdzie będziemy mogli stopniowo eliminować instynkt łowiecki. Poza wychowaniem powinien przejść szkolenie w zakresie posłuszeń­stwa, inaczej bowiem nie podporządkujemy go sobie. Pierwsze lekcje muszą być prowadzone w miejscu, gdzie są ograniczone bodźce po­wodujące dekoncentrację psa. Nie należy również w czasie nauki na­gradzać go pieszczotami, pochwały zaś stosować z umiarem. Musimy nauczyć go perfekcyjnego chodzenia przy nodze, pozostawania i przychodzenia na zawołanie. Jeśli mamy zamiar brać udział w kon­kursach sportowych, wówczas należy nauczyć go elementów przewi­dzianych w regulaminie.