Husky syberyjski

                              Husky syberyjski

 Historia rasy: 

 Rasa ta jest rasą pierwotną, pochodzącą z rejonu Kołymy w północnej Syberii. Około 17 tysięcy lat temu wiele paleoazjatyckich plemion zamieszkiwało te tereny, gdy były one cieplejszym i bardziej przyjaznym terenem łowieckim. Ludzie zdobywali tam pożywienie polując, w czym pomagały impsy myśliwskie. Każda grupa stworzyła własny typ psa w zależności od wymagań łowieckich, ukształtowania terenu, występujących temperatur czy grubości pokrywy śnieżnej. Czukcze żyli na półwyspie rozciągającym się z Syberii w kierunku Alaski. Około 3000 lat temu klimat uległ znacznemu ochłodzeniu, toteż Czukcze zaczęli wykorzystywać psy do ciągnięcia sań. Lud ten żył w stałych osadach, w głębi lądu i aby polować musiał przemierzać duże odległości. Ideałem psa było niewielkie zwierzę, które potrzebowało mało pokarmu, ale było na tyle silne, aby ciągnąć upolowaną zdobycz z umiarkowaną prędkością na długich dystansach. Kiedy zaistniała potrzeba przewiezienia cięższego ładunku, pożyczano psy od sąsiadów i zamiast 6-8 zaprzęgano 16 lub 18. Wszystkie samce, oprócz najlepszych, prowadzących zaprzegi, kastrowano. abieg ten miał na celu nie tylko ukrócenie zbędnych kojarzeń, ale pomagał psom w utrzymaniu tłuszczu na ciele. Czukockie zaprzęgi liczące 20 psów potrafiły podobno przebyć w ciągu 6 godzin odległość 120 km i ciągnąć ciężar o masie około 600 kg. Były one często używane przez Rosjan o transportu pasażerów i poczty. Pokonywały wówczas 160–180 km dziennie w szybkim tempie.

Jakie są husky?

 Psy tej rasy są bardzo inteligentne i łatwe do wytresowania. Potrzebują jednak silnego przywódcy, który będzie w stanie wprowadzić dyscyplinę do ich codziennego życia. Husky nie są ekspansywne. Oznacza to, że nie mają potrzeby ciągłego absorbowania uwagi swojego właściciela. Dobrze dogadują się z dziećmi i nie są wobec nich agresywne.

Największą zmorą właścicieli psów rasy Husky jest to, że są one niesamowicie aktywne i uwielbiają kopać. Wypuszczone na ogródek, są w stanie w kilka chwil rozkopać wszystkie grządki i popsuć każdy kwiatek napotkany na swojej drodze. 

Husky nie są łatwymi psami. Ich pierwotne instynkty i chęć do przewodzenia stadem powodują, że nie nadają się one dla każdego. Najlepiej, by osoba, która będzie opiekować się psem tej rasy, miała już doświadczenie w kwestii opieki i tresury innych czworonogów.

 Jak dbać o husky?

 Pielęgnacja psów typu Husky nie jest zadaniem nazbyt skomplikowanym. Niemniej właściciele powinni pamiętać o wykonywaniu pewnych, istotnych czynności pielęgnacyjnych, które sprawią, że pies będzie nie tylko pięknie się prezentował, ale również przez długi czas pozostanie w dobrym zdrowiu.

 Pielęgnacja Husky nie opiera się jedynie na systematycznym wykonywaniu zabiegów higienicznych, ale także na wprowadzeniu zrównoważonej diety i profilaktycznych badaniach weterynaryjnych. Poniżej zamieszczamy zalecenia, których powinni przestrzegać wszyscy właściciele psów Syberian Husky.

Husky to piękne psy o grubej, gęstej sierści, dlatego pielęgnacja ich nie jest taka prosta. Na szczęście nie jest także wyczynem olimpijskim, zatem odpowiednie przygotowanie i wykonywanie jej czynności nie powinno odstraszać.

Sierść Husky przystosowana jest do niekorzystnych warunków pogodowych – deszcz, silny mróz, śnieg. Stąd jej okazała grubość i gęstość. Dlatego tak ważne jest czesanie psa. Gdy Husky jest domowym przyjacielem, który nie uczestniczy w wystawach, warto czesać go raz w tygodniu. Wzmożone czesanie powinno być w okresie zmieniania sierści psa, tj. wiosna i jesień. Wówczas czesać należy częściej. Gruby, niewyczesany włos psiaka może powodować bolesne odparzenia, ponieważ będzie działać jak materac, który z każdą dodatkową warstwą robi się coraz grubszy, cieplejszy i nieprzepuszczający wilgoci i powietrza.
Jeśli jednak w domu jest champion wystawowy, to jego pielęgnacja jest o wiele bardziej złożona i czasochłonna. Przed każdą wystawą pies powinien być starannie wykąpany i wysuszony suszarką lub szczotkowaniem. Dla lepszej i zdrowszej prezentacji należy wyczesać martwy włos, by pies się „nie sypał”. W sprzedaży są także szampony intensyfikujące kolor sierści psa, zatem można wykąpać psiaka w takim szamponie, by jego zdecydowany kolor jeszcze bardziej zachwycał. I tak, w zależności od koloru sierści, na rynku dostępne są szampony dla ciemnego włosia oraz dla jasnego, szary, bursztynowy. Szampony dla jasnej maści usuwają wszelkie zażółcenia i przebarwienia, wydobywając piękny jasny odcień włosa. Aby nie myć psa za często, dostępne są także suche szampony, które zwiększą objętość sierści i usuną zabrudzenia.
Psy mieszkające na wsi często mają przy łapach coś, co przypomina dredy. Jest to wynik bardzo gęsto owłosionych łap, na których włos się mechaci, dredzieje. Takie włosy należy obcinać, zachowując owalny kształt. Należy jednak pamiętać, że Husky będą się ślizgać na powierzaniach gładkich – panele, płytki PCV – ponieważ nie są przystosowane do tego typu nawierzchni. Zarośnięte łapy lepiej trzymają się podłoża, co sprawia, że pies się nie ślizga. Aby przyspieszyć proces odrostu czy odbudowy włosia, można podać psom preparaty witaminowe mające na celu właśnie przyspieszenie odrostu i odbudowę włosa. Jednak same preparaty witaminowe nigdy nie zastąpią prawidłowej diety psa, a tylko tak można wpłynąć na kondycję całego psiego organizmu.
Kąpiel Huskiego to wyzwanie. Zwłaszcza, gdy nie jest on szczeniakiem. Aby pies się nie bał wanny i łazienki, należy go stopniowo przyzwyczajać do tego. Konieczna jest antypoślizgowa mata na dnie wanny. Na początku można zachęcać Husky do wejścia do suchej wanny za pomocą zabawek i smakołyków. Nie powinno się także trzymać go tam na siłę. Dopiero później, po kilku takich zabawach, można nalać wody. Wskazane jest wsadzanie i wyjmowanie psa z wanny ze względów bezpieczeństwa. Niekontrolowane wyskoki mogą się źle skończyć zarówno dla psa, jak i człowieka, nie wspominając o łazience.

Problemy zdrowotne

Psy rasy Husky nie są wyjątkowo chorowite. Cierpią na schorzenia typowe dla czworonogów ras dużych, czyli dysplazję stawów biodrowych czy łokciowych. Jeśli będziemy podawać psu odpowiednią dla niego karmę i zapewnimy mu dużą dawkę ruchu, nic poważnego nie powinno się z nim dziać.

Wychowanie:
  Jeśli zajmiemy się jego wychowywaniem już od szczenięcia, a po­tem szkoleniem, będziemy mieli prawdziwą przyjemność z posiada­nia tego pięknego psa. Trzeba sobie jasno powiedzieć, że trudno stworzyć temu czworonogowi warunki zgodne z jego wymaganiami i charakterem, dlatego można polecić go tym, którzy mają kwalifika­cje, czas i ochotę na przygotowanie go do harmonijnego współżycia z rodziną, co z pewnością nie będzie przedsięwzięciem łatwym. Po­mimo że jest zdolny, niechętnie poddaje się rygorom wychowania i szkolenia, ale da się ułożyć, jeśli nie pozwolimy mu na stawianie oporu i rozpraszanie uwagi. Opiekun powinien od pierwszych chwil pobytu w domu pokazać mu, że jest przywódcą „stada” i musi słu­chać jego rozkazów. Wszystkie poczynania wychowawcze należy ukierunkować na wytłumienie instynktu łowieckiego, ograniczenie samodzielności i samowoli. Bardzo wcześnie oswajamy go z obrożą i smyczą oraz przyzwyczajamy do ograniczenia swobody, a po szcze­pieniach ochronnych wyprowadzamy z mieszkania i zaznajamiamy z otoczeniem. Szczególną uwagę przywiązujemy do oswajania go z innymi psami, a wszelkie przejawy agresywnego zachowania tłumi­my stanowczo i zdecydowanie. Wyprowadzamy go także na łąki i do lasu, gdzie będziemy mogli stopniowo eliminować instynkt łowiecki. Poza wychowaniem powinien przejść szkolenie w zakresie posłuszeń­stwa, inaczej bowiem nie podporządkujemy go sobie. Pierwsze lekcje muszą być prowadzone w miejscu, gdzie są ograniczone bodźce po­wodujące dekoncentrację psa. Nie należy również w czasie nauki na­gradzać go pieszczotami, pochwały zaś stosować z umiarem. Musimy nauczyć go perfekcyjnego chodzenia przy nodze, pozostawania i przychodzenia na zawołanie. Jeśli mamy zamiar brać udział w kon­kursach sportowych, wówczas należy nauczyć go elementów przewi­dzianych w regulaminie.