Husky syberyjski

                              Husky syberyjski

 Historia rasy: 

 Rasa ta jest rasą pierwotną, pochodzącą z rejonu Kołymy w północnej Syberii. Około 17 tysięcy lat temu wiele paleoazjatyckich plemion zamieszkiwało te tereny, gdy były one cieplejszym i bardziej przyjaznym terenem łowieckim. Ludzie zdobywali tam pożywienie polując, w czym pomagały impsy myśliwskie. Każda grupa stworzyła własny typ psa w zależności od wymagań łowieckich, ukształtowania terenu, występujących temperatur czy grubości pokrywy śnieżnej. Czukcze żyli na półwyspie rozciągającym się z Syberii w kierunku Alaski. Około 3000 lat temu klimat uległ znacznemu ochłodzeniu, toteż Czukcze zaczęli wykorzystywać psy do ciągnięcia sań. Lud ten żył w stałych osadach, w głębi lądu i aby polować musiał przemierzać duże odległości. Ideałem psa było niewielkie zwierzę, które potrzebowało mało pokarmu, ale było na tyle silne, aby ciągnąć upolowaną zdobycz z umiarkowaną prędkością na długich dystansach. Kiedy zaistniała potrzeba przewiezienia cięższego ładunku, pożyczano psy od sąsiadów i zamiast 6-8 zaprzęgano 16 lub 18. Wszystkie samce, oprócz najlepszych, prowadzących zaprzegi, kastrowano. abieg ten miał na celu nie tylko ukrócenie zbędnych kojarzeń, ale pomagał psom w utrzymaniu tłuszczu na ciele. Czukockie zaprzęgi liczące 20 psów potrafiły podobno przebyć w ciągu 6 godzin odległość 120 km i ciągnąć ciężar o masie około 600 kg. Były one często używane przez Rosjan o transportu pasażerów i poczty. Pokonywały wówczas 160–180 km dziennie w szybkim tempie.

Jakie są husky?

 Psy tej rasy są bardzo inteligentne i łatwe do wytresowania. Potrzebują jednak silnego przywódcy, który będzie w stanie wprowadzić dyscyplinę do ich codziennego życia. Husky nie są ekspansywne. Oznacza to, że nie mają potrzeby ciągłego absorbowania uwagi swojego właściciela. Dobrze dogadują się z dziećmi i nie są wobec nich agresywne.

Największą zmorą właścicieli psów rasy Husky jest to, że są one niesamowicie aktywne i uwielbiają kopać. Wypuszczone na ogródek, są w stanie w kilka chwil rozkopać wszystkie grządki i popsuć każdy kwiatek napotkany na swojej drodze. 

Husky nie są łatwymi psami. Ich pierwotne instynkty i chęć do przewodzenia stadem powodują, że nie nadają się one dla każdego. Najlepiej, by osoba, która będzie opiekować się psem tej rasy, miała już doświadczenie w kwestii opieki i tresury innych czworonogów.

 Jak dbać o husky?

 Pielęgnacja psów typu Husky nie jest zadaniem nazbyt skomplikowanym. Niemniej właściciele powinni pamiętać o wykonywaniu pewnych, istotnych czynności pielęgnacyjnych, które sprawią, że pies będzie nie tylko pięknie się prezentował, ale również przez długi czas pozostanie w dobrym zdrowiu.

 Pielęgnacja Husky nie opiera się jedynie na systematycznym wykonywaniu zabiegów higienicznych, ale także na wprowadzeniu zrównoważonej diety i profilaktycznych badaniach weterynaryjnych. Poniżej zamieszczamy zalecenia, których powinni przestrzegać wszyscy właściciele psów Syberian Husky.

Husky to piękne psy o grubej, gęstej sierści, dlatego pielęgnacja ich nie jest taka prosta. Na szczęście nie jest także wyczynem olimpijskim, zatem odpowiednie przygotowanie i wykonywanie jej czynności nie powinno odstraszać.

Sierść Husky przystosowana jest do niekorzystnych warunków pogodowych – deszcz, silny mróz, śnieg. Stąd jej okazała grubość i gęstość. Dlatego tak ważne jest czesanie psa. Gdy Husky jest domowym przyjacielem, który nie uczestniczy w wystawach, warto czesać go raz w tygodniu. Wzmożone czesanie powinno być w okresie zmieniania sierści psa, tj. wiosna i jesień. Wówczas czesać należy częściej. Gruby, niewyczesany włos psiaka może powodować bolesne odparzenia, ponieważ będzie działać jak materac, który z każdą dodatkową warstwą robi się coraz grubszy, cieplejszy i nieprzepuszczający wilgoci i powietrza.
Jeśli jednak w domu jest champion wystawowy, to jego pielęgnacja jest o wiele bardziej złożona i czasochłonna. Przed każdą wystawą pies powinien być starannie wykąpany i wysuszony suszarką lub szczotkowaniem. Dla lepszej i zdrowszej prezentacji należy wyczesać martwy włos, by pies się „nie sypał”. W sprzedaży są także szampony intensyfikujące kolor sierści psa, zatem można wykąpać psiaka w takim szamponie, by jego zdecydowany kolor jeszcze bardziej zachwycał. I tak, w zależności od koloru sierści, na rynku dostępne są szampony dla ciemnego włosia oraz dla jasnego, szary, bursztynowy. Szampony dla jasnej maści usuwają wszelkie zażółcenia i przebarwienia, wydobywając piękny jasny odcień włosa. Aby nie myć psa za często, dostępne są także suche szampony, które zwiększą objętość sierści i usuną zabrudzenia.
Psy mieszkające na wsi często mają przy łapach coś, co przypomina dredy. Jest to wynik bardzo gęsto owłosionych łap, na których włos się mechaci, dredzieje. Takie włosy należy obcinać, zachowując owalny kształt. Należy jednak pamiętać, że Husky będą się ślizgać na powierzaniach gładkich – panele, płytki PCV – ponieważ nie są przystosowane do tego typu nawierzchni. Zarośnięte łapy lepiej trzymają się podłoża, co sprawia, że pies się nie ślizga. Aby przyspieszyć proces odrostu czy odbudowy włosia, można podać psom preparaty witaminowe mające na celu właśnie przyspieszenie odrostu i odbudowę włosa. Jednak same preparaty witaminowe nigdy nie zastąpią prawidłowej diety psa, a tylko tak można wpłynąć na kondycję całego psiego organizmu.
Kąpiel Huskiego to wyzwanie. Zwłaszcza, gdy nie jest on szczeniakiem. Aby pies się nie bał wanny i łazienki, należy go stopniowo przyzwyczajać do tego. Konieczna jest antypoślizgowa mata na dnie wanny. Na początku można zachęcać Husky do wejścia do suchej wanny za pomocą zabawek i smakołyków. Nie powinno się także trzymać go tam na siłę. Dopiero później, po kilku takich zabawach, można nalać wody. Wskazane jest wsadzanie i wyjmowanie psa z wanny ze względów bezpieczeństwa. Niekontrolowane wyskoki mogą się źle skończyć zarówno dla psa, jak i człowieka, nie wspominając o łazience.

Problemy zdrowotne

Psy rasy Husky nie są wyjątkowo chorowite. Cierpią na schorzenia typowe dla czworonogów ras dużych, czyli dysplazję stawów biodrowych czy łokciowych. Jeśli będziemy podawać psu odpowiednią dla niego karmę i zapewnimy mu dużą dawkę ruchu, nic poważnego nie powinno się z nim dziać.

Wychowanie:
  Jeśli zajmiemy się jego wychowywaniem już od szczenięcia, a po­tem szkoleniem, będziemy mieli prawdziwą przyjemność z posiada­nia tego pięknego psa. Trzeba sobie jasno powiedzieć, że trudno stworzyć temu czworonogowi warunki zgodne z jego wymaganiami i charakterem, dlatego można polecić go tym, którzy mają kwalifika­cje, czas i ochotę na przygotowanie go do harmonijnego współżycia z rodziną, co z pewnością nie będzie przedsięwzięciem łatwym. Po­mimo że jest zdolny, niechętnie poddaje się rygorom wychowania i szkolenia, ale da się ułożyć, jeśli nie pozwolimy mu na stawianie oporu i rozpraszanie uwagi. Opiekun powinien od pierwszych chwil pobytu w domu pokazać mu, że jest przywódcą „stada” i musi słu­chać jego rozkazów. Wszystkie poczynania wychowawcze należy ukierunkować na wytłumienie instynktu łowieckiego, ograniczenie samodzielności i samowoli. Bardzo wcześnie oswajamy go z obrożą i smyczą oraz przyzwyczajamy do ograniczenia swobody, a po szcze­pieniach ochronnych wyprowadzamy z mieszkania i zaznajamiamy z otoczeniem. Szczególną uwagę przywiązujemy do oswajania go z innymi psami, a wszelkie przejawy agresywnego zachowania tłumi­my stanowczo i zdecydowanie. Wyprowadzamy go także na łąki i do lasu, gdzie będziemy mogli stopniowo eliminować instynkt łowiecki. Poza wychowaniem powinien przejść szkolenie w zakresie posłuszeń­stwa, inaczej bowiem nie podporządkujemy go sobie. Pierwsze lekcje muszą być prowadzone w miejscu, gdzie są ograniczone bodźce po­wodujące dekoncentrację psa. Nie należy również w czasie nauki na­gradzać go pieszczotami, pochwały zaś stosować z umiarem. Musimy nauczyć go perfekcyjnego chodzenia przy nodze, pozostawania i przychodzenia na zawołanie. Jeśli mamy zamiar brać udział w kon­kursach sportowych, wówczas należy nauczyć go elementów przewi­dzianych w regulaminie.

Mops

                                    Mops

Historia rasy:

 W historii mopsa można znaleźć różne hipotezy pochodzenia jego przodków. Najbardziej wiarygodna jest teoria, mówiąca o przybyciu mopsa z Chin szlakiem jedwabnym. Ta rasa, jak donoszą historycy i archeolodzy, mogła być tworzona nawet przez 1000 lat w obrębie Dworu Chińskiego. Odkrywane są szkielety mopsów w starożytnych grobowcach z niemalże każdej dynastii. do wojen opiumowych  mopsy, jak i inne chińskie rasy miniaturowe, mogli posiadać tylko przedstawiciele dworu cesarskich Chin. Za hodowlę poza murami pałacu groziła kara śmierci. Te psy pozostawały przez setki lat tajemnicą zarówno dla świata, jak i samych Chińczyków. Sytuację zmieniły dopiero liczne potyczki wojskowe (w tym wyżej wspomniana wojna) oraz kontakty handlowe brytyjsko-chińskie, dzięki którym Brytyjczycy weszli w posiadanie chińskich małych psów do towarzystwa. W tym okresie zaistniała moda na tego typu psy, które były w posiadaniu m.in. królowej angielskiej.

Jakie są mopsy?

 Psy Mopsy to urokliwe, zabawne i bardzo kochające pieski, które uwielbiają figle i zabawy z opiekunem. Kochają cały świat i wszystkich wokoło siebie. Mogą mieszkać zarówno w domu z ogrodem, jak i małym mieszkaniu – szybko adaptują się do każdych warunków. Są dobrymi towarzyszami dla starszych osob i niepełnosprawnych, gdyż nie mają ogromnego zapotrzebowania na ruch i dostosowują poziom aktywności do trybu życia właściciela.
Psy podążają krok w krok za domownikami, potrzebują ciągłego kontaktu z opiekunem; są bardzo uczuciowe, uwielbiają głaskanie i pieszczoty. Szybko uczą się nowych rzeczy i są podatne na szkolenia. Nie sprawiają problemów wychowawczych, dlatego są idealnymi czworonogami dla osób, które nie mają doświadczenia w prowadzeniu psów.
Mopsy żyją w zgodzie i harmonii z innymi psami i zwierzetami domowymi Zupełnie nie nadają się do pełnienia funkcji obrońców domu – nie są w stanie nikogo ugryźć ani sterroryzować szczekaniem.  

Mówi się o nich "multi in parvo", czyli dużo w małym. A czego jest tak dużo? Oczywiście miłości, wrażliwości, uczucia, przywiązania i bezwarunkowego oddania swojej rodzinie.
Mopsy są bez wątpienia jedna z najbardziej sympatycznych i przystosowujących się ras. Jeżeli szukasz bezproblemowego psa, poważnie zastanów się nad zakupem rasowego mopsika!

Jak dbać o mopsy?
 Mopsy nie są wymagające, a zabiegi pielęgnacyjne ograniczają się do okresowego przemywania sierści.  Jeśli pies nie jest przeznaczony na wystawy, należy go kąpać nie częściej niż raz w miesiącu. Czworonóg ma krótki, lecz długo schnący włos, który lepiej myć na wieczór. Szczotkowanie nie sprawia najmniejszych problemów, gdyż na sierści raczej nie tworzą się kołtuny. Dość uciążliwe bywa jednak szybkie i stosunkowo częste linienie. Właściciel musi ponadto pamiętać o systematycznym czyszceniu zebow, ponieważ rasa ma predyspozycje do odkładania się kamienia nazębnego.

Zdrowie

Zdecydowanie najpoważniejszym problemem zdrowotnym mopsów jest nadwaga, która może stanowić zarówno problem sam w sobie, jak i zaostrzać przebieg innych chorób. Przypadłościami typowymi dla rasy są: nawykowe zwichnięcie rzepki, dysplazja stawów biodrowych, dyskopatia oraz choroba Legg-Calve-Perthesa, czyli aseptyczna martwica głowy kości udowej. Krótki nos u psa sprzyja zwężeniu otworów nosowych, co z kolei powoduje trudności w oddychaniu. Mopsy miewają także problemy z oczami, np. wrzody rogówki, zespół suchego oka czy wywiniętą powiekę.

 Pielęgnacja psa i jej znaczenie

 
Szczeniak przyzwyczajony do zabiegów pielęgnacyjnych nie będzie sprawiał problemów w przyszłości. Pamiętajmy, ze oswajanie psa z widokiem zgrzebła, wacików do uszu czy kropelek do oczu jest podstawowym elementem szkolenia.

 Chyba żaden pies nie lubi kąpieli. W przypadku Mopsa nie należy jednak przeprowadzać ich nazbyt często. Kiedy uznamy, że pies jest brudny, a włos stracił swój blask, warto jednak zabrać pupila pod prysznic. Szampon pielęgnacyjny rozcieńczamy z w odą w proporcji 1:1 i delikatnie wmasowujemy w sierść zwierzęcia. Prysznic nastawiamy na średni strumień, a słuchawkę przystawiamy blisko skóry – dzięki temu wypłuczemy cały preparat i oczyścimy sierść. Równie ważną czynnością jest suszenie psa. Szczególną uwagę należy zwracać na kufę, bruzdę nosową i uszy. Po osuszeniu ręcznikiem „dosuszamy” psa przy użyciu suszarki.

 Szczególnej troski wymaga wygląd pieska: jego krótka kufa, uszy, pazurki. Przewód nosowy mopsa jest znacznie krótszy niż u innych ras. Efektem tego mogą być problemy z wentylacją zwłaszcza w upalne letnie dni. Należy więc pamiętać o tym, aby pieska nie przegrzewać, na spacery wyprowadzać najlepiej po południu i wieczorem, kiedy jest chłodniej lub w dni mniej słoneczne i wietrzne.
Ważną częścią pielęgnacji mopsa jest czyszczenie bruzdy nosowej, znajdującej się pod fałdem skóry nad nosem zwierzęcia. W miejscu tym może gromadzić się brud i złuszczony naskórek, co może powodować powstawanie infekcji. Zabieg czyszczenia tej bruzdy można przeprowadzić przy użyciu wacika zwilżonego wodą lub mleczkiem kosmetycznym. Taka pielęgnacja wymaga systematyczności i wykonuje się ja przynajmniej raz w tygodniu, a w upalne dni częściej, zależnie od powstałej konieczności.
Kolejnym elementem higieny mopsa jest czyszczenie uszu. Do zabiegu wykorzystać można wacik. Po oczyszczaniu nim ucha, przeciera się ucho specjalnym płynem przeznaczonym do pielęgnacji uszu psa.
Obcinanie pazurków u mopsów nie zawsze jest koniecznością. Ścierają sobie je podczas spacerów i harców na dworze. Jeśli jednak taka potrzeba zajdzie, warto użyć obcinaczek do pazurków dla zwierząt (w żadnym wypadku nie nożyczek), dzięki czemu mamy pewność, że nie skaleczymy pupila. W sprawie obcinania pazurków warto poradzić się lekarza weterynarii.
Pies ten nie wymaga częstych kąpieli, jest raczej czystym zwierzęciem, pozbawionym charakterystycznego „psiego zapachu”. Warto jednak pamiętać, żeby podczas kąpieli nie przeziębić go, używać szamponów wyłącznie dla psów i przede wszystkim nie zniechęcić i nie wystraszyć.
Nieodłączną częścią pielęgnacji psa jest karmienie. Mops to zwierzę, które lubi zjeść dużo. Dlatego też rozsądny właściciel powinien dozować mu jedzenie. Można próbować samodzielnie przyrządzać posiłki, jednak znacznie łatwiejszym i bezpieczniejszym sposobem karmienia mopsa jest po prostu zastosowanie gotowej karmy, odpowiednio zbilansowanej i dostosowanej do wieku i ogólnego stanu zdrowia psa. Takie karmienie pozwoli uniknąć zwierzęciu nadwagi i problemów zdrowotnych.

Wychowanie:

Mops jest psem układnym i kontaktowym, co nie zwalnia nas z obowiązku wychowania. Jeśli tego nie zrobimy, możemy nieświa­domie utrwalić w nim wiele niepożądanych nawyków, które utru­dnią współżycie, a dla niego mogą być nawet niebezpieczne. Z pro­cesu wychowawczego trzeba wyłączyć dzieci, niczego bowiem go nie nauczą, a zrobią raczej nieposłusznego i rozkapryszonego domowni­ka. Mogą one jedynie brać udział w karmieniu, zabawie i pomagać w utrzymaniu właściwej higieny. Szkoleniem nie musimy się zajmo­wać, choć mu to wcale nie zaszkodzi. Można nauczyć go chodzenia przy nodze, stania, siadania, warowania, pozostawania, przychodze­nia do opiekuna. Przydatne też będą ćwiczenia fizyczne z małym ob­ciążeniem, np. pokonywanie niewielkich przeszkód oraz aportowa­nie wyrzucanych przedmiotów.

Beagle

                                  Beagle

Historia rasy:
 Rasa angielskich psów gończych istniejąca w XIV wieku, używana do polowań w sforach na lisy i zające, , powstała najprawdopodobniej z krzyżówek francuskich psów gończych harrierów z terierami. Istnieją dwie teorie pochodzenia rasy beagle. Pierwsza, do której skłaniali się Bourdon i Dutheil na postawie starożytnych dzieł Ksenofonta , mówiła o antycznych praprzodkach greckich psów gończych. Trafiły one z rzymianami do Anglii , gdzie krzyżowały się z psam Normanów. Druga teoria odnosi się do dwóch ras psów gończych pochodzących z południaFrancji - Gaskonii i Saintonge Dały one początek psom nazywanym southern hound, które przybyły do Anglii z kontynentu w okresie wojny stuletniej. Najczęściej bywa tricolor, czyli czarno-brązowo-biały, przy czym biel występuje zawsze na końcu ogona i w postaci eleganckich skarpetek. Maluchy rodzą się czarno-białe i wybarwiają przez cały pierwszy rok życia, niekiedy nawet dłużej.

Jakie są beagle?
 Beagle jest energiczny, wesoły i przyjazny, uwielbia zabawy z dziećmi i pozwala im bez protestu tarmosić się za mięciutkie, zwisające uszy. Łatwo zaprzyjaźnia się też z innymi zwierzętami włączając koty. Ze względu na niewielki rozmiar, brak agresji, ciche zachowanie i zdrową budową ciała, umożliwiającą wchodzenie po schodach. Ponadto krótki włos nie wymaga pielęgnacji, a w okresie linienia wystarczy podczas spaceru po prostu starannie psa wyszczotkować.
Beagle jest wszystkożernym łakomczuchem i nie ma dna, trzeba więc dbać, aby nadmiernie nie utył. Beagle należą do psów mogących posiadać problemy z nadwagą. Właściciel beagla powinien zapewnić mu sporo ruchu i atrakcyjne zabawki na czas samotnego pobytu w domu .
 Beagle są cudowne. Jeśli poświęcisz mu swój czas i uwagę, nauczysz zasad kulturalnego współżycia w rodzinie, zapewnisz mu odpowiednią dawkę ruchu i uczucia – zakochasz się na wieki.

   

 PRECZYTAJ, ZANIM KUPISZ BEAGLE!

     Jeśli nie masz czasu na kontakt, pozytywne szkolenie, zabawę: daj sobie spokój z beaglem. Kup psa z grupy psów ozdobnych – one wymagają mniej ruchu i uwagi, albo kup lub adoptuj kota.

 

Ale jest jeszcze jedna, istotna sprawa. Wybór hodowli, która naprawdę jest domowa, nie tylko z nazwy, upozowanych zdjęć i pięknych słówek. Nie bądź naiwny, przeczytaj zanim podejmiesz decyzję. O kwestii rodowodu możesz przeczytać w moim tekście „prawdy i mity”, teraz kilka słów o dramatycznej sytuacji psów, których rasa stała się modna i o konsekwencjach wyboru hodowli.
Beagle jako rasa modna są rozmnażane przez PRODUCENTÓW psów, w skandalicznych warunkach, w brudnych, ciasnych kojcach, piwnicach, chlewikach i starych budynkach gospodarczych. Byłam, widziałam, choć wolałabym nie widzieć.
Szczenięta wychowywane w takich warunkach, pozbawione kontaktów z człowiekiem i podstawowej socjalizacji, po kojcowych rodzicach, NIGDY nie spełnią Twoich oczekiwań. Chcesz mieć przyjaciela, a kupisz skrzyżowanie psa autystycznego z psem z ADHD.
W ogłoszeniach są piękne słowa i zdjęcia szczeniaczków na fotelach i kanapach , ale rzeczywistość jest zupełnie inna.

Zanim kupisz psa weź pod uwagę, że:

• pies po rodowodowych rodzicach to NIE to samo, co pies z rodowodem, a pies z rodowodem Związku Kynologicznego w Polsce to pies z jedynym naprawdę wiarygodnym rodowodem

• kto oferuje psa „rasowego” bez rodowodu, żeruje na ludzkiej niewiedzy i naiwności,

• pies rasowy, to pies z rodowodem, czyli udokumentowanym pochodzeniem, ale odkąd obowiązuje ustawa, zabraniająca rozmnażania psów bez rodowodu, powstały stowarzyszenia powołane do życia aby ustawę obejść. Stowarzyszenia te wystawiają prywatne rodowody o wartości bardzo problematycznej,

• kupno psa z rodowodem Związku Kynologicznego nie zobowiązuje do udziału w wystawach, ale gwarantuje że otrzymasz beagle, a nie produkt beaglopodobny,

• psy rodowodowe podlegają selekcji Związku Kynologicznego, dzięki czemu znacznie rzadziej występują dziedziczne choroby genetyczne i wadliwy charakter,

• hodowle zrzeszone w Związku podlegają nadzorowi (np. jeden miot w roku i zawężone granice wiekowe rozrodu dla suczek, aby ich nadmiernie nie eksploatować, kontrola miotu i jego protokołowana ocena itp),

• psy, które nie spełniają kryteriów Związkowych jako wadliwe, są rozmnażane przez pseudohodowców, a ich potomstwo sprzedawane jako „rasowe bez rodowodu” i „po rodowodowych rodzicach”, ewentualnie rejestrują się w nowych społecznych stowarzyszeniach

• pseudohodowcą kieruje chciwość, nie dobro psa: wycieńczone suki rodzą przy każdej cieczce, a potem często są bez skrupułów likwidowane,

• szczenięta żywione są byle jak i byle czym i sprzedawane znacznie za młode np. pięciotygodniowe.

  
 Jak dbać o beagle?
 Pielęgnacja Beagle nie należy do trudnych. Nie oznacza to jednak, że nie wymagają one żadnych kosmetycznych zabiegów. W pielęgnacji Beagla należy zwrócić szczególną uwagę na kilka podstawowych spraw.

Sierść u psa Beagle

Rasa ta linieje przez okrągły rok. W okresie intensywnej wymiany włosia najlepiej jest przygotować mieszkanie tak, by czyszczenie domu z sierści nie było uciążliwe dla właściciela czworonoga.

Pomimo krótkiego włosia beagle należy szczotkować regularnie. Przynajmniej raz w tygodniu przeczesać gumową szczotką, by usunąć martwy włos. Można również stosować kwasy OMEGA 3, 6 oraz 9, dzięki którym futro będzie lśniące.

Psa tej rasy należy kąpać, co najmniej raz na pół roku oraz przy nieprzewidzianych zabawach w błocie. Za nim polejemy wodą naszego pupila, musimy zabezpieczyć jego uszy kłębuszkiem waty. Czynność ta uchroni Beagla przed grzybicą małżowiny usznej. Po każdej kąpieli warto również delikatnie wytrzeć wnętrze uszu, podobnie jak podczas zwykłego czyszczenia. Myjąc Beagla najlepiej używać dobrych i droższych szamponów dla czworonogów, unikniemy wtedy problemów alergicznych. Psiaka należy dokładnie spłukać wodą, ponieważ pozostawiony na nim kosmetyk może spowodować świąd skóry. Ważne jest również, by po każdej kąpieli Beagla dokładnie wyczesać.

Jak zachęcić psa do regularnego szczotkowania włosia?

Zanim zaczniemy czesać swojego pupila, wyznaczmy mu jedno stałe miejsce do pielęgnacji sierści. Nie przerywajmy mu zabawy, snu. Zawołajmy go spokojnym, wesołym głosem. Postawmy psiaka w ustalonym miejscu i delikatnie zacznijmy szczotkować. Stopniowo możemy zwiększać ucisk gumowej rękawiczki oraz energiczność ruchów. W między czasie mówimy do psa oraz od czasu do czasu dajemy mu dla zachęty smakołyka. Dzięki takim czynnościom nasz Beagiel pokocha cotygodniowe zabiegi kosmetyczne.

Nie możemy również zapomnieć o regularnym odrobaczaniu naszych czworonogów. Pranie posłania, odkurzanie mieszkania oraz spryskiwanie odpowiednimi środkami naszych podopiecznych zmniejszy ryzyko zapchlenia, zakleszczenia lub zarobaczenia psa.

Specjalne szczotki do szcotkowania

Beagle pielęgnacja uszu

Z powodu zwisających uszu Beagle są narażone na różne infekcję. Najczęściej psy te chorują na zapalenie małżowiny usznej. W związku, z czym bardzo ważne jest cotygodniowe lub częstsze sprawdzanie narządów słuchowych czworonoga. Do czyszczenia uszu używa się specjalnych środków w płynie. Na polskim rynku można znaleźć wiele dobrych kropli, a ich stosowanie nie wiele się od siebie różni. Przed każdym zastosowaniem preparatu warto zapoznać się z ulotką oraz instrukcją używania. Najczęściej zakrapiamy każde ucho kilkoma kroplami danego środka. Masując nasadę ucha i chrząstkę rozprowadzamy dokładnie płyn po kanale słuchowym psiaka. Podczas zabiegu z małżowiny usznej może wyciekać nadmiar preparatu, który wycieramy dużym wacikiem po zakończonym czyszczeniu.

Sam zabieg dla psa nie jest bolesny, ale nie należy do miłych. Dlatego Beagla warto od szczeniaka oswajać do pielęgnacji narządu słuchowego.

Jak przyzwyczaić czworonoga do systematycznego czyszczenia uszu?

Tak samo jak w przypadku regularnego czesania nie możemy zapomnieć o nagrodach za dobre sprawowanie. Ważne jest również, by oswoić młodego Beagla do dotykania jego uszu. Delikatny masaż, wywijanie na drugą stronę ucha mogą sprawić, iż czyszczenie narządu słuchowego stanie się dla niego przyjemne. Podczas pierwszych dni pielęgnacji Beagla warto poprosić o pomoc drugą osobę, która przytrzyma nam głowę zdezorientowanego psa.

Uzębienie

Codzienna pielęgnacja jamy ustnej psa rasy Beagle jest bardzo ważna. Preparaty do dbania o uzebienia psa można kupić w każdym sklepie zoologicznym. Na półkach znaleźć można pasty, szczotki do zębów nakładane na palec, płyny do psikania oraz przeróżne kości i pałeczki do gryzienia. Warto również sięgnąć po naturalne środki czyszczące zęby tj. jabłko, suchar lub duża kość z szpikiem. Pod żadnym pozorem nie wolno podawać psu małych kości, ponieważ może je połknąć w całości. Kły Beagla możemy również myć sodą oczyszczoną. Lekko rozcieńczoną sodę nakładamy na gazik lub szczotkę i delikatnie masujemy zęby psa. Na koniec płuczemy wodą pyszczek i nagradzamy naszego pupila. Od czasu do czasu szczotkuj kły tuż przy linii dziąseł.

Wybierając suchy pokarm warto zwrócić uwagę na skład opakowania, ponieważ do karm z górnej półki producenci dodają różnej wielkość granulat. Dzięki większym kawałkom pokarmu, czworonogi mogą czyścić zęby podczas jedzenia.

Łapy i pazury u Beagla

Na koniec warto wspomnieć o pielęgnacji łap psa. Masując opuszki Beagla możemy smarować je wazeliną lub maściami z dodatkiem witaminy A oraz wspomnianej wazeliny. Czynność tą nie wolno zaniedbać zimą, kiedy łapy czworonoga narażone są na odmrożenia oraz sól. Po każdym spacerze należy staranie umyć Beaglowi łapy z soli i piasku rozsypanego na chodnikach. Regularne natłuszczanie oraz przemywanie opuszków psa pozwoli uniknąć ich odmrożeniu oraz bolesnemu pękaniu.

Natomiast skracanie paznokci Beagla powinno odbywać się raz lub dwa razy w miesiącu. Podczas korekty długości pazurów należy uważać by nie obciąć ich zbyt krótko. Do pielęgnacji paznokci używamy obcinarki, nożyczek dla psów rasy małej oraz pilniczka. Warto zainwestować w dobrą obcinarkę do pazurów i specjalny pilnik. Tak jak w przypadku człowieka pilnik służy do wygładzania końcówki paznokcia.

Wychowanie:
 Pomimo swojego uroku zewnętrznego - bo beagle podobają się z wyglądu bardzo wielu ludziom - NIE jest to 'łatwy pies' do ułożenia i wychowania. Jego właściciele bardzo często mają z nim mnóstwo kłopotów i trzeba być naprawdę mega cierpliwym i trzeba wiedzieć ogólnie jak z psami postępować aby wychować sobie grzecznego beagla.


Szczeniaki beagle bywają tak energiczne i z takim temperamentem, że nie działa na nie kara w postaci krzyku - często ludzie piszą do mnie, że na psa nie działa krzyczenie czy mówienie mu 'nie wolno' i odciąganie od zakazanego miejsca czy zakazanej czynności. Pies i tak wchodzi na stół po krześle i nic sobie z tego nie robi, że właściciel na niego krzyczał przed chwilą.
Psy Beagle niewybiegane i znudzone (bez odpowiednich ćwiczeń i zadań do wykonywania na spacerach) będą sprawiały problemy - często dużo wtedy szczekają, niszczą mieszkanie i robią te wszystkie problemy wymienione powyżej. Dlatego podstawowa zasada to dać psu dużo ruchu i dużo zajęć - nie chodzi tu jednak o puszczenie psa luzem do ogrodu lub parku. Chodzi o zorganizowanie na spacerze dla psa ćwiczeń, gdzie pies za dobrze wykonywane komendy będzie dostawał smakołyki a także o zorganizowanie dla psa zajęć z zakresu tropienia czyli szukania nosem ukrytego przedmiotu.

Pudel duży

                                          Pudel duży

 Historia rasy:

 Słowo pudel w jezyku starogermanskim oznaczało kałużę, we Francji psy tego typu nazywano barbetami ze względu na ich kosmate brody. Z historii tej rasy wyłania się opinia dotycząca pochodzenia z Islandii skąd sprowadzano na Stary Kontynent
średniej wielkości psy zaganiające, krzyżowane następnie z psami myśliwskimi. W ten sposób otrzymywano osobniki o kosmatym włosie, który w związku z pełnionymi funkcjami przez te psy odpowiednio strzyżono. Nieprzypadkowo, w związku z tym faktem, klasyczne strzyżenie pudla najbardziej przypomina dawne przeznaczenie tych zwierząt.

 Pies wykorzystywany dawniej do polowań, głównie na ptactwo wodne, dziś pełni przeważnie funkcje reprezentacyjne. Istnieją pudle, które dobrze nadają się do pracy z chorymi i niepełnosprawnymi ludźmi. Fakt ten pozwala je uznać za rasę nie tylko reprezentacyjną, ale i pomocną w terapii chorych.

W polowaniach ceniono jego zaciętość i upór.

Klasycznie ostrzyżony pudel

 Jaki jest pudel duży?

Pudle są to psy towarzyskie i energiczne. Jest psem o specyficznym charakterze. Jeśli miałabym porównywać do kogoś/czegoś pudla byłby to....człowiek. Zachowanie pudla jest bardzo człowiecze, pudel ma często huśtawki nastrojów, humorki i lubi się obrażać,a nawet buntować czego efektem jest nieposłuszeństwo przez "5 minut". Największą karą dla pudla jest zostanie samemu w domu ,bądź niespanie z właścielem w łóżku. Jest to pies posiadający ogromną inteligencję , przebijającą nawet owczarka niemieckiego,  jest chętny do zabawy i nauki , aktywny o dużym zapotrzebowaniu ruchowym, dobry dla młodzieży , osób dorosłych i starszych jeśli ma się czas na pielęgnację. Pudel jest idealnym psem dla właściciela, który zechce z psem trenować sporty kynalogiczne lub uczęszczać z nim na jakiekolwiek szkolenie.  Ale owa rasa jest także rasą upartą i zawziętą. Jak już mówiłam- pudel to pies, którego można porównać do zachowania człowieka i jeśli sobie coś ubzdura to tak będzie robił, jednakże w przeciwieństwie do psów typu pierwotnego pudel nie jest psem niezależnym, on ma zapotrzebowanie czułości ze strony własciciela i ciągłej pracy z nim, ale jeśli nie chce czegoś zrobić po prostu usiądzie na tyłku i zacznie przednimi łapkami prosić, żeby dać mu dzisiaj wolne! Tak czy siak pudel kocha swojego właściciela ponad życie i zrobi dla niego wszystko, nawet pójdzie z nim na koniec świata..

 

Pielęgnacja szaty, uszu i zębów:

Pudel to pies bardzo wrażliwy i niestety jest psem chorowitym. Łatwo u niego o przeziębienie czy zapalenie nerek jeśli nie nosi w zimie kubraczka ,łatwo również o zapalenie dziąseł , uszu czy zakołtunienie. Jego pielęgnacja jest czasochłonna i pracochłonna i wymaga kilku wydatków. Poczynając od pielęgnacji szaty. Szata pudla idealnie nadaje się dla alergików , posiadają włosy ,nie linieją,ale wymaga jednak dużo pracy. Pudla należy codziennie czesać szczotką twardą i 3 razy w tygodniu szczotką miękką aby zapobiec zakołtunieniu się,a kołtuny po jakimś czasie zaczną psa boleć. Gdybyśmy nie czesali naszych pudelków ich włosy stałyby się z czasem matowe, twarde i nieprzyjemne w dotyku. Skóra pudla jest delikatna , ale mimo to kąpiele muszą być częste ,szczególnie u psów wystawowych ,ponieważ brak kąpieli przez dłuższy czas zrobi z włosów pudla zapadłą,tawrdą,matową gąbkę. Pudla należy kąpać co 16-18 dni ,czyli raz w miesiącu ,szampon musi być  delikatny ,odpowiednio dostosowany do struktury włosa.

 

Strzyżenie: Kolejna rzecz ,która odbywa się w przypadku pudla co 1-3 miesiące. Pudla należy strzyc u groomera lub samemu (jeśli nie mamy psa wystawowego i wystarczy nam domowa fryzurka) ,ale jeśli nie potrafimy tego robić ,to lepiej się do tego nie przymierzać żeby nie zaszkodzić sobie i psu. Z pudlem wystawowym chodzi się do groomera co ok. 1,5 miesiąca , zależnie od fryzury psa zapłacimy od 30zł do nawet 350zł. 

 

 

Uszy: Pudel ma taki sam problem z uszami jak cocker spaniel, łatwo u niego o zapalenie ucha i innych niedogodności odnoście zdrowia związanego z uchem. Pudlom rośnie stale włos, nawet w uchu i trzeba go systematycznie (2 razy w miesiącu) wyrywać pęsetą. Można to robić samemu , u weterynarza lub u psiego fryzjera. Jeśli reguralnie nie będziemy wyrywać naszemu pudlowi włosów z uszu to pojawi się stan zapalny. Oprócz systematycznego " opróżnianiu ucha " należy też codziennie psu wietrzyć uszy (conajmniej 30min. dziennie) i raz w miesiącu wpuszczać specjalne krople do ucha, samoczyszczące. 

 

Zęby i dziąsła: Pudel różni się nieco strukturą jamy ustnej od niejednego rasowego psa. Jego ślina jest specyficzna i zawiera bardzo dużo bakterii szkodliwych dla jego dziąseł. Niektórzy powiedzą ,że szczotkowanie psu zębów jest nienormalne ,ale bez tego możemy psa narazić na wiele paskudnych chorób, od chorób dziąseł po wypadanie zębów we wczesnym wieku i problemem z układem pokarmowym. Pudlom niestety często też śmierdzi z pyszczka ,więc w jego pielęgnacji często nie może zabraknąć specjalnego preparatu dla zdrowej jamy ustnej!  Oprócz preparatu w utrzymaniu zdrowej higieny jamy ustnej u pudla należy szczotkować mu zęby minimalnie 3 razy w tygodniu. Szczoteczka może być normalna- jak dla ludzi, ale zaleca się wybór specjalnej psiej szczoteczki , która jest zbudowana tak by idealnie wyczyścić zęby i nie doprowadzić do powstania kamienia nazębnego, pasta jednak nie może być ludzka, ponieważ ludzka pasta zawiera szkodliwy chlor i można nieźle psiaka otruć. 

 

  Wychowanie:

 Pudel nie musi być szkolony, wystarczy mu samo wychowanie. Ła­two poddaje się układaniu, pod warunkiem że nie będziemy działać wbrew jego instynktom. Wystarczy nauczyć go przebywania na wy­znaczonym dla niego miejscu i wykonywania rozkazów. Powinien słuchać wszystkich dorosłych domowników, z dziećmi zaś uczestni­czyć we wspólnych zabawach. Należy wcześnie oswoić go ze smyczą i obrożą, by po szczepieniach ochronnych rozpocząć wyprowadzanie na dwór. Do piątego miesiąca trzeba zaznajomić go z otoczeniem, potem wystarczy tylko bieżąco egzekwować dyscyplinę. W czasie pra­cy z nim należy zachować delikatność, cierpliwość, wyrozumiałość oraz być konsekwentnym i stanowczym. W stosunku do tego psa nie ma potrzeby stosować przymusu fizycznego. Niektóre egzemplarze mogą mieć skłonność do kłusowania, dlatego w czasie wychowywa­nia należy wyprowadzać go na łąki i do lasu, by stwierdzić, czy ta przypadłość dotyczy naszego psa. Jeśli stwierdzimy, że lubi gonić za zwierzyną, wówczas tępimy ten nawyk. W takim przypadku należy przystąpić do szkolenia w zakresie posłuszeństwa. Musimy nauczyć go chodzenia przy nodze, pozostawania i przychodzenia na zawoła­nie, wówczas rozkaz „noga” zastopuje każda próbę pogoni za innym zwierzęciem.

 

 

Owczarek niemiecki

Owczarek niemiecki

Historia rasy:

 W odległych czasach, owczarki były bardzo zróżnicowane.  W XIX wieku w środkowej Europie w raz z rozwojem miast wzrosła przestępczość i zrodziło się zainteresowaniem psem służbowym.

Hodowlę owczarka niemieckiego budowano na Horandzie i jego potomkach. Świeżą krew wprowadzały specjalnie dobierane suki. tak, od staruszka Hora. Jednakże w wyniku chowu krewniaczego, a także upodobań niektórych hodowców do dużych psów, w początkowych latach hodowla ta przybrała nie taki kierunek jaki planował Stephanitz. W latach dwudziestych owczarek niemiecki był psem wysokim, kwadratowym i niezgrabnym; brak mu było wdzięu i płynności ruchów; odnotowywano także coraz więcej wad charakteru. 

Na szczeście kres temu położyła pamiętna wystawa we Frankfurcie nad Menem w 1925 roku, którą , za sprawą Stephanitza, wygrał Klodo von Boxberg - pies niższy, głębszy, o kątowanych nogach i wydajnym kłusie. Klodo był tak całkowicie różny od swoich poprzedników i konkurentów, że rok1925 został uznany za linię demarkacyjną oddzielająca "starą krew" od "nowej krwi". 
Horand von Grafarth był wzorcowym psem użytkowym. Dzięki Klodowi i jego potomkom, a w tym najsłynniejszemu Utz'owi von Haus Schütting, powrócono do wzorca. Tak, od staruszka Horanda zaczęła się kariera owczarka niemieckiego. 

Jaki jest owczarek niemiecki? 

Owczarek niemiecki to jedna z najpopularniejszych ras na świecie. Wierny przyjaciel, wzorowy pies policyjny i wojskowy, świetny stróż i obrońca, bardzo inteligentny i kochający.

Pierwsze ogólne wrażenie, jakie odnosi się spoglądając na owczarka niemieckiego jest takie, że pies ten jest zwierzęciem silnym, stanowczym i bardzo żywotnym. Te cechy znajdują potwierdzenie przy bliższym poznaniu. Osobnik tej rasy jest bardzo pewny siebie, odważny, wręcz nieustraszony. Gotów bronić swego pana za wszelką cenę. Nie powinien być zaś bojaźliwy i nerwowy. Odznaczać się powinien silnym charakterem z jednoczesną uległością i posłuszeństwem wobec właściciela.

Tym, co wyróżnia owczarki spośród innych ras, jest z pewnością ich wierność i oddanie w stosunku do ich pana i jego rodziny. W stosunku do obcych pies zwykle zachowuje dystans, niełatwo nawiązuje nowe przyjaźnie, ale nie znaczy to, że jest samotnikiem. Wręcz przeciwnie – potrzebuje jak najczęstszego kontaktu z ludźmi, zwłaszcza z właścicielem. Świetnie też czuje się w obecności innych zwierząt, najlepiej zaś – w towarzystwie innych owczarków niemieckich. Pozostawiany na długo samemu sobie, pies tej rasy staje się nerwowy i agresywny.

Jak dbać o owczarka miemieckiego:

Pielęgnacja Owczarka niemieckiego długowłosegonie ogranicza się do dbałości o jego okrywę włosową. Właściciele nie mogą zapominać również o regularnym czyszczeniu uszu i przycinaniu pazurów.

Pielęgnacja okrywy włosowej. Najbardziej pracochłonnym okresem dla właścicieli Owczarków niemieckich jest  pora linienia, która przypada na okres wiosenny i jesienny. Tracenie włosa jest procesem ciągłym i trwa od czterech do sześciu tygodni. W okresie linienia należy wyczesywać martwy włos przynajmniej trzy razy w ciągu tygodnia. Warto w tym celu zaopatrzyć się w odpowiednią szczotkę, grzebień lub zgrzebło. W sklepach zoologicznych kupimy specjalnie profilowane zgrzebła dla psów długowłosych. Należy bowiem pamiętać, że zarówno krótkowłosa, jak i długowłosa odmiana posiadają gruby i gęsty podszerstek.

Czesanie. Wskazane jest, aby właściciel szczotkował psa  w kierunku przeciwnym do naturalnego ułożenia włosa. Po kilku przeciągnięciach zgrzebłem, można powrócić do naturalnego kierunku czesania. Czesanie pod włos ma na celu dokładniejsze oczyszczenie sierści, zwiększenie ukrwienia skóry oraz pozbycie się większych ilości martwego włosa.

W przypadku Owczarka niemieckiego długowłosego kąpiele nie są konieczne. Wystarczy, że zapewnimy psu regularne zabiegi pielęgnacyjne  i będziemy podawać odpowiedni pokarm,  aby sierść była zdrowa i mocna. Kąpiele wskazane jedynie w okresie linienia, nie częściej niż dwa razy do roku. Oczywiście nic nie stoi na przeszkodzie, aby pozwolić psu kąpać się w stawie lub jeziorze w okresie letnim czy wiosennym. Owczarki niemieckie wykazują duży pociąg do wody, zatem nie wyznaczajmy im żadnych, sztucznych barier! 

Pielęgnacja uszu. Czynność opiera się na faktycznym sprawdzeniu stanu uszu naszego czworonoga. Wewnętrzna część ucha ma barwę jasnoróżową; woszczyna nie występuje w dużej ilości.

Pielęgnacja uzębienia. Do najczęstszych problemów związanych z jamą ustną zaliczamy tworzenie się kamienia nazębnego. Aby zapobiec postępującej degradacji uzębienia, przynajmniej raz w miesiącu dokonujmy oględzin i codziennie podawajmy psu specjalne kostki, ścierające kamień nazębny. Dokonujemy tego oczywiście zaglądając psu do pyska, w przypadku wystąpienia kamienia nazębnego możemy próbować usunąć go sami lub udać się z naszym czworonogiem do specjalisty.

 
Pielęgnacja łap. Pielęgnacja łap ogranicza się do przycinania pazurów. Jako, że pazury Owczarka są zazwyczaj mocne i twarde, powinniśmy zaopatrzyć się w specjalny obcinak, albo regularnie odwiedzać gabinety weterynaryjne.

Pielęgnacja Owczarka niemieckiego długowłosego to także dopilnowanie terminów wszystkich szczepień, jak też stosowanie preparatów odrobaczających. To jak będzie wyglądał i czuł się nasz podopieczny, zależy w dużej mierze od nas samych.

 

Wychowanie: 

 

Wychowanie to raczej proces mający na celu wykształcenie w naszym podopiecznym pożądanych zachowań i wykorzenienie (bądź niedopuszczenie do powstania) niepożądanych nawyków.

Chodzi o to, by nauczyć psa, jakie zasady panują w domu i poza nim, wpoić mu, jak powinien zachowywać się względem nas, domowników, pozostałych ludzi oraz przedstawicieli swojego gatunku.

Wychowanie to także proces zmierzający do nauczenia psa posłuszeństwa.

O ile nie każdy pies musi nauczyć się efektownych sztuczek, o tyle zdecydowanie wszystkie czworonogi powinny zostać prawidłowo ułożone.

Jeżeli zrezygnujemy z wpojenia podopiecznemu podstawowych zasad i nawyków, liczmy się z tym, że może pojawić się u niego szereg niepożądanych cech. Pies może np. starać się podporządkować sobie domowników, uciekać w czasie spacerów i wbiec na ruchliwą jezdnię, czy regularnie dewastować przedmioty znajdujące się w naszym domu.

Ten blog będzie poświęcony różnym rasom psów. Opisze tu jak o nie dbać, jakie są i jaka jest ich historia. Serdecznie zapraszam do przeczytania mojego bloga :) .